W Rybniku-Stodołach mieszkała Stefania Wojtyła, ciocia Karola Wojtyły. Młody ksiądz kilkukrotnie jsą odwiedzał, a w 1948 r. mieszkał w wynajętym pokoju domu przy ul. Stalowej.

46 lat temu, 16 października 1978 r., kardynał Karol Wojtyła, ówczesny arcybiskup krakowski, został wybrany na papieża, przyjmując imię Jan Paweł II. Był pierwszym papieżem Polakiem w historii i pierwszym od 455 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. O wielkim Polaku pamiętają raciborzanie – znajduje się tutaj ulica nazwana jego imieniem, przy której w 2006 r. odsłonięto czterometrowy pomnik papieża autorstwa Czesława Dźwigaja. Drugi monument stoi przy parafii Jana Chrzciciela na Ostrogu. Imię Jana Pawła II noszą Katolicka Niepubliczna Szkoła Podstawowa w Sudole i Szkoła Podstawowa w Kornowacu.

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Od najmłodszych lat wykazywał się dużą aktywnością – pasjonował się piłką nożną, narciarstwem i turystyką. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim w Wadowicach. Już wtedy aktywnie uczestniczył w życiu kościelnym. W 1938 r. zdał maturę i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, łącząc je z pracą i działalnością teatralną, choć największą część swojego czasu poświęcał modlitwie. W 1943 r. rozpoczął studia teologiczne i wstąpił do tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Krakowie, które ukończył w 1946 r., a 1 listopada tego samego roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy.

Mało kto wie, że w latach 40. i 50. w Rybniku-Stodołach mieszkała Stefania Wojtyła, siostra ojca Karola. Młody ksiądz wielokrotnie ją odwiedzał, a w 1948 r. przez pewien czas mieszkał w wynajmowanym pokoju przy ul. Stalowej 17.

[caption id="attachment_1000345378" align="aligncenter" width="1000"] Dom przy ul. Stalowej w Rybniku-Stodołach. Fot. arch. red.[/caption]

Następnie ks. Wojtyła udał się do Rzymu, aby podjąć studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim – Angelicum. Po ich ukończeniu i powrocie do Polski rozpoczął służbę w parafiach, a przy okazji poświęcał się wycieczkom z młodzieżą. W 1963 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim, a w 1969 r. otrzymał tytuł kardynała.

14 października 1978 r. rozpoczęło się konklawe majce na celu wyłonić nowego papieża. 16 października o godz. 18:00 kardynał Pericle Felici ogłosił oficjalny wynik wyborów: „Annuntio vobis gaudium magnum! Habemus Papam! Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum, Dominum Carolum. Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyla!”.

Jan Paweł II wiele podróżował – w ciągu swojego 26-letniego pontyfikatu odbył 104 pielgrzymki zagraniczne do 129 krajów na całym świecie. Pierwsze odwiedziny w Polsce miały miejsce w dniach 2-10 czerwca 1979 r. Kolejne pielgrzymki to lata 1983, 1987, 1991, 1995, 1997, 1999 i 2002. Mieszkańcy regionu szczególnie pamiętają 21 czerwca 1983 r., kiedy odwiedził położoną niedaleko Raciborza Górę Świętej Anny.

Papież Polak zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży. Oficjalne i nieoficjalne ponad 1600 razy spotkał się z głowami państw i premierami. Odbyły się także 1164 audiencje generalne, w których wzięło udział 17 665 800 ludzi z całego świata. Jan Paweł II opublikował też liczne dokumenty: 14 encyklik, 14 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich i 31 Motu Proprio.

Zdrowie papieża nadszarpnął zamach na życie 13 maja 1981 r., kiedy na placu św. Piotra Mehmet Ali Agca strzelił do niego z odległości 3,5 m. Papież swoje cudowne ocalenie przypisał wstawiennictwu Matki Bożej. Od początku lat 90. cierpiał na chorobę Parkinsona, mimo to wciąż podróżował i do końca z pełnym zaangażowaniem pełnił swoją posługę.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21:37. Został pochowany w krypcie Bazyliki św. Piotra.

oprac. /kp/

Artykuł Habemus Papam! Co łączy Jana Pawła II z naszym regionem? pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Związany z regionem Franciszek Smuda w latach 2009–2012 pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej.

18 sierpnia zmarł Franciszek Smuda – urodzony w Lubomi piłkarz i trener piłkarski. Miał 76 lat.

Franciszek Smuda urodził się 22 czerwca 1948 r. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Lubomi naukę kontynuował w technikum budowlanym w Raciborzu. Karierę piłkarską rozpoczynał w Unii Racibórz i Odrze Wodzisław. Jako obrońca grał też m.in. w Stali Mielec, Piaście Gliwice i Legii Warszawa. W 1975 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie nadal grał w piłkę. W 1980 r. przeniósł się do RFN i występował w SpVgg Furth i VfR Coburg, w barwach którego w 1982 r. zakończył karierę.

Następnie został trenerem, obejmując drużyny z niższych lig niemieckich. W 1989 r. pracował w Turcji, a w 1993 r. objął pierwszoligową Stal Mielec. Dwa lata później został szkoleniowcem Widzewa Łódź, z którym zdobył dwa mistrzostwa Polski, superpuchar praz występował z sukcesami w europejskich pucharach, w tym w fazie grupowej Ligi Mistrzów UEFA. Sukcesy odnosił też z Wisłą Kraków, z którą zdobył mistrzostwo oraz superpuchar i dwukrotnie awansował do fazy pucharowej Pucharu UEFA, z Lechem Poznań, z którym sięgnął po krajowy puchar, brązowy medal mistrzostw Polski i dotarł do 1/16 finału Pucharu UEFA, a także z Zagłębiem Lubin, z którym w sezonie 2005/2006 zajął trzecie miejsce w Ekstraklasie. Jego ostatnim miejscem pracy była Wieczysta Kraków, z którą awansował do III ligi oraz zdobył Puchar Polski na szczeblu małopolskim.

W 1996 r., 1997 r., 1999 r. i 2008 r. został Trenerem Roku w Polsce plebiscycie "Piłki Nożnej", a w 2009 r. został wybrany Osobowością Roku w Polsce. W latach 2009–2012 pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej, którą poprowadził na Euro 2012 w Polsce i Ukrainie.

Charakterystyczne wypowiedzi Franciszka Smudy i specyficzne metody treningowe wzbudzały kontrowersje, znany był z licznych lapsusów językowych, a także spięć z dziennikarzami. – Ja to narwaniec jestem. Czasami jak zawór się odkręci, to woda się leje i leje. Rzucam mięchem, aż uszy puchną – opisał siebie w rozmowie z "Przeglądem Sportowym".

Chorował na białaczkę. Zmarł 18 sierpnia w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie.

oprac. /kp/

Artykuł Zmarł Franciszek Smuda – piłkarz i trener z Lubomi pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Krystyna Lubos założyła Raciborską Orkiestrę Kameralną. Była jej pierwszym dyrygentem i kierownikiem artystycznym.

24 lipca zmarła prof. Krystyna Lubos – dyrygentka, chórmistrzyni, nauczycielka akademicka. W latach 1983-2018 dyrygowała rudzkim chórem im. Juliusza Rogera.

Krystyna Lubos to absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu w klasie chóralistyki Stefana Stuligrosza oraz Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach w klasie dyrygentury symfonicznej Karola Stryji. Pracując zawodowo jako doktor habilitowana na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, wychowała wielu znakomitych dyrygentów. Prowadziła także wykłady na Uniwersytecie w Ostrawie. Za osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej była pięciokrotnie nagrodzona przez Rektora Uniwersytetu Śląskiego.

Pracując zawodowo na stanowisku adiunkta II stopnia, łączyła pracę zawodową z pracą w Filharmonii ROW, gdzie była asystentką dyrygenta oraz muzykiem orkiestrowym. Prowadziła koncerty symfoniczne i popularne. Nagranie prawykonania "Fantazji na chór i orkiestrę, fortepian i głos solowy" znajduje się w archiwum wilii "Atma" Karola Szymanowskiego w Zakopanem.

Kierowała muzycznie Akademickim Zespołem Tańca Politechniki Śląskiej Dąbrowiacy, który był ambasadorem kultury polskiej na wielu estradach Europy i dwukrotnie w Ameryce, zyskując najwyższe lokaty. Nagrała z nim audycje radiowe oraz obrazy obrzędowe dla TV Katowice. Dla potrzeb zespołu opracowała polskie pieśni i tańce narodowe oraz ludowe z regionu krakowskiego i śląskiego. Przygotowała zespół Katowice do Międzynarodowego Festiwalu Folklorystycznego Studentów w Sosnowcu.

W latach 1983-2018 prowadziła chór im. Juliusza Rogera z Rud. Nagrała z nim dwie audycje dla Polskiego Radia Katowice w cyklu "Nasze chóry śpiewają". Podczas jej dyrygentury zespół wykazywał niezwykłą aktywność koncertową. Oprócz koncertów krajowych występował w Czechach, Niemczech, część zespołu brała udział w pielgrzymce chórów śląkich do Watykanu. Koncertował na otwarciu Europejskich Dni Dziedzictwa Kultury w Rudach, a także na IV Ogólnopolskiej Sesji Naukowej "Juliusz Roger a tradycje śląskie" w Rybniku. Chór zyskał wysokie lokaty na kolejnych edycjach Festiwalu Chórów do słów Josepha von Einchendorffa, czterokrotnie nagrodzony nagrodą Grand Prix. Zdobył także Grand Prix na Festiwalu Chórów Górnośląskich DFK w Raciborzu.

Krystyna Lubos przez 20 lat prowadziła także chór Seraf z Rybnika. Pod jej dyrekcją zdobył szereg nagród zdobytych na krajowych festiwalach. Koncertował w kraju i za granicą – w Czechach, na Litwie i w Chorwacji. Z chórem przygotowała partię wokalną do IX Symfonii L van Beethovena oraz Wojciecha Kilara: Exodus Victoria i Angelus. Nagrał on dwie płyty. Obydwa chóry współpracują z sobą, wymieniając doświadczenia.

Zmobilizowała chóry do pracy charytatywnej poprzez cykl koncertów "Śladami Juliusza Rogera". Kontynuując dzieło wielkiego społecznika, patrona chóru, śpiewano dla pacjentów szpitali i domów opieki. Krystyna Lubos założyła również Raciborską Orkiestrę Kameralną. Była jej pierwszym dyrygentem i kierownikiem artystycznym. Zorganizowała kilka edycji Festiwalu Pieśni im. Juliusza Rogera oraz Ogólnopolski Konkurs Kompozytorski jego imienia na opracowanie pieśni również z jego zbioru.

Otrzymała wiele nagród indywidualnych i odznaczeń Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Z rąk Ministra Kultury Rzeczpospolitej Polskiej Waldemara Dąbrowskiego nadano jej Odznakę "Zasłużony Działacz Kultury". W 2011 r. otrzymała Międzynarodową Nagrodę im. Stanisława Moniuszki. Z rąk Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymała Złoty Krzyż Zasługi. Dwukrotnie nominowana do nagrody Mieszka, a 26 stycznia 2014 r. została laureatką nagrody Mieszko A.D. 2013 w kategorii twórczość artystyczna – muzyka. W 2022r. otrzymała z rąk prezesa Dawida Bartodzieja tytuł Honorowego Dyrygenta chóru im. Juliusza Rogera.

fot. rudy24.pl
oprac. /kp/

Artykuł Zmarła Krystyna Lubos, była dyrygent chóru im. Juliusza Rogera pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Ignacy Fojcik w okresie powstań śląskich należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

57 lat temu zmarł Ignacy Fojcik – polski działacz narodowy i powstaniec śląski pochodzący z Raciborza. Jego imieniem nazwano jedną z ulic w Raciborzu. Na rogu ulic Głubczyckiej i Fojcika znajduje się cmentarz żydowski.

Ignacy Fojcik urodził się 28 września 1871 r. w Raciborzu. Swoją działalność rozpoczął w kółku teatralnym, następnie działał w Towarzystwie Polsko-Górnośląskim. W okresie powstań śląskich należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po podziale Górnego Śląska w 1922 r. był honorowym członkiem Sokoła, etatowym pracownikiem Banku Ludowego i członkiem zarządu spółdzielni Strzecha. W latach 1925–1932 wchodził w skład zarządu Banku Ludowego.

Był mężem Matyldy z domu Piskała, a także ojcem Apolonii – poetki ludowej i działaczki narodowej publikującej utwory pod pseudonimem Teresa Odrzańska. Jej patriotyczne wiersze były bardzo popularne na Śląsku Opolskim w okresie międzywojennym.

Ignacy Fojcik zmarł 23 lipca 1967 r. w Raciborzu.

[caption id="attachment_1000340330" align="aligncenter" width="1000"] Ul. Ignacego Fojcika w Raciborzu. Fot. Googlr Street View[/caption]

oprac. /kp/

Artykuł Ul. Ignacego Fojcika. Polski działacz narodowy z Raciborza pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Powstało kilka propozycji i pomysłów, jak na trwałe uczcić pamięć i uhonorować postać Pawła Newerli w przestrzeni Raciborza.

5 lipca w Muzeum w Raciborzu odbyło się spotkanie poświęcone Pawłowi Newerli – postaci wybitnego raciborzanina, radcy prawnego i publicysty, autora wielu publikacji o ziemi raciborskiej, badacza lokalnej historii, honorowego członka Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej.

Spotkanie zgromadziło rodzinę, przyjaciół, znajomych i współpracowników, a muzealna sala ledwo pomieściła gości. Pawła Newerlę wspominali m.in. prezes TMZR Piotr Sput, dyrektor Muzeum w Raciborzu Romuald Turakiewicz, Senator RP Henryk Siedlaczek, dr Zbigniew Ciszek, wieloletni radny miejski Piotr Klima, radna powiatu raciborskiego Rita Serafin i hetman RKBS Józef Pluta. Powstało również kilka propozycji i pomysłów, jak na trwałe uczcić pamięć i uhonorować postać Pawła Newerli w przestrzeni Raciborza.

Paweł Newerla urodził się 24 czerwca 1932 r. w Pietrowicach Wielkich. Z Raciborzem związany był od 1941 r., kiedy zaczął uczęszczać do gimnazjum przy ul. Kasprowicza. Ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Był radcą prawnym oraz dyrektorem oddziałów Narodowego Banku Polskiego. Jego wielką pasją było badanie historii ziemi raciborskiej. Jest autorem wielu szkiców i książek na ten temat. Jego najbardziej znaną publikacją są „Dzieje Raciborza i jego dzielnic” wydane przy okazji obchodów 900-lecia pierwszej wzmianki o Raciborzu. Napisał też m.in.: „Pietrowice Wielkie – osiem wieków historii wsi i parafii”, „Opowieści o dawnym Raciborzu”, „Zarys historii Krzanowic”, „Pawłów – Pawlau” czy „Rozwój poczty do 1922 roku na Ziemi Raciborskiej i Rybnicko-Wodzisławskiej”. Zawsze służył dobrą radą, był otwarty na propozycje i bardzo chętny do dzielenia się swoim doświadczeniem i wielką wiedzą historyczną. W uhonorowaniu jego zasług dla społeczności powiatu raciborskiego w 2009 r. otrzymał Nagrodę Starosty Raciborskiego „Mieszko AD 2008” w kategorii twórczość literacka. W 2012 r. został uhonorowany medalem „Zasłużony dla Miasta Raciborza”, a w 2017 r. jego działalność doceniła rada powiatu, przyznając mu tytuł „Zasłużony dla Powiatu Raciborskiego”. Zmarł 12 stycznia 2024 r.

[gallery td_select_gallery_slide="slide" td_gallery_title_input="Paweł Newerla in memoriam. Spotkanie w raciborskim muzeum" ids="1000339542,1000339543,1000339544,1000339545,1000339546,1000339547,1000339548,1000339549,1000339550,1000339551,1000339552,1000339553,1000339554,1000339559,1000339555,1000339556,1000339561,1000339557,1000339558,1000339560"]

fot. Mirosław Kościelniak/Muzeum w Raciborzu
oprac. /kp/

Artykuł Paweł Newerla in memoriam. Spotkanie w raciborskim muzeum [ZDJĘCIA] pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Maria Obuchowska urodziła się w Chodorowie, na terenie dzisiejszej Ukrainy. Swoje powołanie znalazła w zawodzie nauczycielki.

W Domu Pomocy Społecznej "Złota Jesień" w Raciborzu odbyła się uroczystość z okazji setnych urodzin wieloletniej mieszkanki placówki – Marii Obuchowskiej. Wydarzenie to zgromadziło wielu gości, w tym Prezydenta Miasta Racibórz Jacka Wojciechowicza i kierowniczkę Urzędu Stanu Cywilnego Katarzynę Kalus.

Dyrektorka DPS-u Małgorzata Krawczyńska powitała wszystkich przybyłych. Uroczystość rozpoczęła się od składania życzeń jubilatce – każdy z obecnych miał okazję osobiście pogratulować pani Marii, wręczyć jej upominki oraz bukiety kwiatów. Nie zabrakło również momentu na pamiątkowe zdjęcia, które będą przypominać o tym wyjątkowym dniu. Po oficjalnej części uroczystości gospodarze zaprosili wszystkich na poczęstunek, w trakcie którego zaserwowano tort urodzinowy. Atmosfera była pełna radości i wzruszeń.

Maria Obuchowska urodziła się w Chodorowie, na terenie dzisiejszej Ukrainy. Po przyjeździe do Raciborza rozpoczęła pracę w laboratorium raciborskiej cukrowni, a następnie ukończyła trzyletnie Liceum Pedagogiczne. Karierę zawodową rozpoczęła w Prezydium, gdzie pracowała jako sekretarka prezydenta Raciborza Józefa Kozika i wiceprezydenta Szczyrkowowskiego. Ostatecznie swoje powołanie znalazła w zawodzie nauczycielki. Wychowała dwójkę dzieci, doczekała się czworo wnuków oraz troje prawnuków. Jest kobietą wielu talentów, co udowodniła, prezentując na uroczystości swoje ręcznie haftowane obrazy i wizerunki świętych, które wzbudziły podziw wszystkich obecnych.

[gallery td_select_gallery_slide="slide" td_gallery_title_input="Maria Obuchowska z Raciborza świętowała setne urodziny" ids="1000337680,1000337681,1000337682,1000337683,1000337684,1000337685,1000337686,1000337687,1000337688,1000337689,1000337690,1000337691,1000337692,1000337693,1000337694,1000337695,1000337696,1000337697,1000337698"]

fot. UM Racibórz
oprac. /kp/

Artykuł Maria Obuchowska z Raciborza świętowała setne urodziny [ZDJĘCIA] pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Nazywany "śląskim Homerem" Norbert Bonczyk był mocno zaangażowany w propagowanie języka polskiego.

187 lat temu urodził się Norbert Bonczyk – ksiądz, poeta, publicysta i działacz społeczny na rzecz Górnego Śląska, którego twórczość i działalność miały duży wpływ na kulturę i życie społeczne Śląska. Nazywany jest "śląskim Homerem". Ul. Bonczyka w Raciborzu jest nie tylko hołdem dla jego pamięci, ale także przypomnieniem o wartościach, które reprezentował i które są nadal aktualne w dzisiejszym świecie.

Norbert Bonczyk (także Bonczek, Bończyk, Bontzek) urodził się 6 czerwca 1837 r. w Miechowicach, dzisiejszej dzielnicy Bytomia, w zgermanizowanej rodzinie górniczej. Po ukończeniu liceum w Gliwicach studiował na wydziale teologii katolickiej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także filologię słowiańską u Wojciecha Cybulskiego i Wincentego Kraińskiego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1862 r. Najpierw był wikarym w Piekarach Śląskich, a w 1865 r. w Bytomiu w parafii NMP, gdzie został później proboszczem.

Od młodości angażował się w działalność społeczną i literacką. Był członkiem Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego i Towarzystwa Polskich Górnoślązaków, założył Towarzystwo Polsko-Katolickie, w którym prowadził odczyty i pogadanki w języku polskim, a także Towarzystwo Św. Alojzego, którego celem było szerzenie kultury i oświaty na Śląsku. Z jego inicjatywy zaczęły powstawać takie same towarzystwa prawie w całym regionie. Był też działaczem katolickiej partii Centrum i współorganizatorem ruchu spółdzielczego na Górnym Śląsku. Dzięki niemu powstały kościoły pw. Św. Trójcy i na wzgórzu Św. Małgorzaty w Bytomiu. Ponadto był współogranizatorem i opiekunem dwóch katolickich związków robotniczych: Związku Wzajemnej Pomocy Robotników Górnośląskich i Towarzystwa Górnośląskich Przemysłowców, a także przewodniczącym bytomskiego Komitetu Wyborczego.

[caption id="attachment_1000337348" align="aligncenter" width="1500"] Norbert Bonczyk "Góra Chełmska" (fragment). Źródło: wikisource.org[/caption]

Przekładał literaturę niemiecką na polski, zwłaszcza Goethego i Schillera. Za przetłumaczenie i wydanie po polsku opowiadania niemieckiego pisarza Konrada Bolandena pt. "Stary Bóg żyje" został skazany przez władze niemieckie na więzienie. Odbył dwa miesiące kary, a cały nakład książki został skonfiskowany. Jednym z przesłań jego poezji była teza o nieustającej polskości Górnego Śląska. Współpracował z działaczami społecznymi, wydawcami i dziennikarzami na Śląsku Józefem Szafrankiem oraz Karolem Miarką.

Ks. Norbert Bonczyk zmarł 18 lutego 1893 r. w Bytomiu.

[caption id="attachment_1000337345" align="aligncenter" width="1000"] Podwórko między ul. Ogrodową a ul. Bończyka. Fot. arch. red.[/caption]

oprac. /kp/

Artykuł Ul. Norberta Bończyka w Raciborzu. Śląski poeta i działacz społeczny pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Franciszek Stal pracował w Raciborzu jako dyżurny ruchu, udzielał się też społecznie. Za swoją działalność podczas walk o niepodległość otrzymał cztery odznaczenia.

112 lat temu urodził się Franciszek Stal – żołnierz Armii Krajowej odznaczony Orderem Virtuti Militari, a także działacz społeczny i pracownik Polskich Kolei Państwowych. Jego imieniem nazwano park przy ul. Kolejowej w Raciborzu. To właśnie w jego pobliżu mieszkał przez wiele lat.

Franciszek Stal urodził się 2 czerwca 1912 r. w Borku koło Bochni, gdzie w 1933 r. ukończył Gimnazjum Humanistyczne. Następnie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, którą ukończył jako podchorąży rezerwy, a także studiował w Instytucie Administracyjno-Gospodarczym w Krakowie. Pracował jako dyżurny ruchu w Wilnie, a potem w Ignalinie.

[caption id="attachment_1000336956" align="alignleft" width="195"] Fot. Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa[/caption]

We wrześniu 1939 r. dołączył do 206. pułku piechoty, a jako porucznik i kolejarz dowodził taborami pułkowymi. Podczas kampanii wrześniowej jego jednostka dotarła do Lwowa, gdzie brał udział w obronie miasta. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, przyjmując pseudonim "Chabina". Do końca wojny działał w konspiracji, organizując działania dywersyjne na szlaku kolejowym Wilno – Dyneburg. W 1945 r. rozpoczął pracę w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym w Wilnie jako kierownik Transportów Repatriacyjnych, nielegalnie przerzucając do Polski kilkuset żołnierzy Armii Krajowej i osoby poszukiwane przez NKWD. Sam nielegalnie wrócił do kraju i podjął pracę w Urzędzie Skarbowym w Nysie. 29 czerwca 1949 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i skazany na 10 lat więzienia za wrogie działania wobec Polski Ludowej i szpiegostwo. Utracił też prawa publiczne i obywatelskie prawa honorowe na pięć lat oraz cały majątek. Podczas odbywania kary dzielił celę m.in. z Władysławem Bartoszewskim.

Został zwolniony przed upływem 10 lat, a po wyjściu z więzienia doświadczał szykan i prześladowań. W 1956 r. przyjechał do Raciborza, gdzie pracował jako dyżurny ruchu, a potem w Związku Zawodowym Kolejarzy. Był także korespondentem katowickiej gazety "Sport" w okresie, gdy Unia Racibórz grała w I lidze. W 1976 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal angażował się społecznie. Był współzałożycielem Chóru Męskiego Sygnał oraz jednym z organizatorów życia kolejarskiego w Raciborzu. Uczestniczył w tworzeniu podwórka dla dzieci przy ul. Drzymały, gdzie mieszkał. W 1991 r. wyrok stalinowskiego sądu został uchylony.

[caption id="attachment_1000336957" align="alignnone" width="1000"] Franciszek Stal (z prawej). Fot. Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa[/caption]

Za pracę i działalność społeczną otrzymał tytuły Zasłużony Działacz Kultury oraz Zasłużony dla Ziemi Raciborskiej. Z kolei za działalność w walce o niepodległość został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945.

Zmarł 7 lipca 2006 r. w Raciborzu, został pochowany na cmentarzu Jeruzalem. W 2007 r. Rada Miasta Racibórz nazwała jego imieniem park w pobliżu stacji kolejowej.

[gallery td_select_gallery_slide="slide" td_gallery_title_input="Park im. Franciszka Stala w Raciborzu" ids="1000337019,1000337022,1000337023,1000337020,1000337021,1000337024,1000337025,1000337026"]

/kp/

Artykuł Park im. Franciszka Stala w Raciborzu. Bohater AK i zasłużony kolejarz pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Społeczny Komitet Uhonorowania ks. prałata Carla Ulitzki stara się o utworzenie skweru wraz z rzeźbą poświęconą imieniu i pamięci ks. Ulitzki, a także o przeniesie jego prochów z Berlina do Raciborza.

Ks. Carl Ulitzka był w okresie międzywojennym największym moralnym i politycznym autorytetem na Górnym Śląsku. Nie stronił też od ważnych urzędów. Jako przewodniczący górnośląskiej partii Centrum miał długo kluczowy wpływ na życie regionu. Dwukrotnie wygnany z Raciborza. W 1939 usunięty z parafii przez nazistów, a w 1945 roku przez nowe, powojenne władze. Teraz raciborskie elity domagają się upamiętnienia i przeniesienia jego szczątków do Raciborza.

Pamięć o Carlu Ulitzce (1873-1953) jest w Raciborzu ciągle żywa. Wspomina się go często w najstarszej dzielnicy miasta, Starej Wsi, gdzie prałat pełnił funkcję proboszcza. Był pełnym dobroci duszpasterzem oraz wyśmienitym zarządcą - budowniczym nie tylko kościołów, ale także wielu budynków użyteczności publicznej.

W ostatnich latach stał się on również obiektem zainteresowania historyków. W czasie plebiscytu był Carl Ulitzka jednym z kluczowych liderów po stronie niemieckiej. Był niestrudzonym zwolennikiem niezależności i samorządności Górnego Śląska. Działał przede wszystkim na rzecz wielojęzyczności i wielokulturowości całego regionu i jego silnej pozycji gospodarczej, społecznej i moralnej. Dla Carla Ulitzki najważniejsze było uzyskanie niezależności od centralnych ośrodków władzy i uzyskanie prawa do podejmowania decyzji dotyczących regionu na miejscu, co udało się zrealizować przez utworzenie Prowincji Górnośląskiej z siedzibę sejmiku w Raciborzu.

O ochronę kultury i języka polskiego walczył również wtedy, kiedy prawa do jego używania zostały znacznie ograniczone i ostatecznie zakazane przez władze nazistowskie. W związku z tym w czasach hitlerowskich Ulitzka uchodził za „zdrajcę ojczyzny” [w sensie Niemiec, przyp. autorka], a za swoją działalność na rzecz tradycji i języka polskiego doświadczył licznych represji. W lipcu 1939 r. został skazany na wygnanie z ojczyzny i musiał opuścić terytorium Śląska.

Najbardziej tragiczny jest fakt, że ten konsekwentny obrońca tradycji i kultury polskiej na etnicznie zróżnicowanym Górnym Śląsku, pod groźbami ze strony dawnych powstańców śląskich w sierpniu 1945 roku musiał po raz kolejny opuścić Racibórz. Przepędzony pod groźbą śmierci, opuścił z bólem serca na zawsze tych, których uważał za swoich najbliższych: parafian z kościoła św. Mikołaja, którym przez wiele lat wiernie posługiwał. Zmarł kilka lat później w Berlinie. Do dziś zresztą, bardzo niesłusznie, uchodzi Ulitzka za germanizatora i „polakożercę”.

Jednym z potomków parafian Starej Wsi jest ks. prof. dr hab. Konrad Glombik. Od wielu lat działa on na rzecz uhonorowania ks. Ulitzki. Ksiądz profesor od lat bezskutecznie zabiegał o nadanie nazwy skrzyżowaniu później nazwanego rondem Solidarności. Nieco rozgłosu nadały sprawie filmy Adriana Szczypińskiego, które przypomniały życiorys Ulitzki szerszemu gronu. Filmy stały się inspiracją do zorganizowania konferencji naukowej na temat tego polityka i duchownego w Muzeum w Raciborzu w październiku ubiegłego roku.

W listopadzie 2023 roku, który był 150. rocznicą urodzin i 70. rocznicą śmierci ks. Ulitzki, zostało zainicjowane utworzenie społecznego, obywatelskiego komitetu, którego celem jest upamiętnienie Carla Ulitzki w przestrzeni miejskiej miasta Raciborza. Zrzesza on lokalnych społeczników, pośród których znajdują się naukowcy, urzędnicy, radni, ludzie kultury oraz duchowni.

W założeniach działalności Społecznego Komitetu Uhonorowania ks. prałata Carla Ulitzki znajdują się dwa główne punkty. Jednym z nich jest utworzenie skweru wraz z rzeźbą poświęconą imieniu i pamięci ks. Ulitzki. Społecznicy zrzeszeni w komitecie zamierzają również wypełnić ostatnie życzenie Ulitzki, jakim jest miejsce jego pochówku na terenie parafii, w której wiele lat posługiwał.

Komitet stara się więc o przeniesie jego prochów z Berlina do Raciborza. Byłaby to również okazja do uroczystego pogrzebu z udziałem tak kochanych przez Ulitzkę parafian ze Starej Wsi.

Nie będzie chyba przesadą stwierdzenie, że Ulitzka był najwybitniejszym raciborzaninem XX wieku. Tym ważniejszym, że w czasach hitlerowskich ryzykował życie, niosąc posługę kapłańska w języku polskim. Jak również będąc rzecznikiem wielokulturowego charakteru miasta i całego regionu. W tym sensie jest on wspaniałym symbolem ponadnarodowego pojednania.

W skład Społecznego Komitetu Uhonorowania ks. prałata Carla Ulitzki wchodzą:
– ks. prof. dr hab. Konrad Glombik – przewodniczący społecznego komitetu – profesor teologii moralnej na Uniwersytecie Opolskim, badacz życiorysu ks. Ulitzki,
– Natalia Klimaschka – sekretarz społecznego komitetu – historyk, realizator filmowy, dziennikarz-regionalista,
– Dawid Wacławczyk – radny miejski, były wiceprezydent Raciborza, przewodnik turystyczny,
– Adrian Szczypiński – raciborski filmowiec, twórca filmów m.in. o ks. Ulitzce,
– Mirosław Uliczka – wicedyrektor i nauczyciel Zespołu Szkół Mechanicznych w Raciborzu, krewny ks. Ulitzki,
– dr Piotr Sput – historyk, Prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej, członek rady parafialnej przy parafii pw. WNMP w Raciborzu,
– Romuald Turakiewicz – rcheolog, Dyrektor Muzeum w Raciborzu,
– Maria Olejarnik – Miejska Konserwator Zabytków w Raciborzu,
– Helena Draga – nauczycielka w Zespole Szkół Mechanicznych w Raciborzu, członek rady parafialnej parafii św. Mikołaja w Raciborzu-Starej Wsi,
– Norbert Halama – członek rady parafialnej parafii św. Mikołaja w Raciborzu-Starej Wsi,
– ks. Krystian Hampel – proboszcz parafii św. Józefa w Raciborzu-Ocicach,
– ks. Adrian Bombelek – proboszcz parafii św. Mikołaja w Raciborzu-Starej Wsi,
– Piotr Glapa – Naczelnik Wydziału Komunalnego w Raciborzu,
– Robert Lasak – członek raciborskiego stowarzyszenia „Odra 1945”, promotor historii lokalnej,
– Józef Pluta – działacz społeczno-kulturalny, pasjonat wielokulturowej historii Raciborza,
- Dorota Kurpiela – dyrektor żłobka w Raciborzu, przedstawiciel parafii św. Józefa w Raciborzu-Ocicach,
– Andreas Rim – specjalista w zakresie historii raciborskiego futbolu, członek ziomkostwa śląskiego w Norymberdze, raciborzanin od lat w Niemczech.

[gallery td_select_gallery_slide="slide" ids="1000336684,1000336682,1000336680"]

Natalia Klimaschka
fot. Adrian Szczypiński; zdjęcia archiwalne pochodzą ze zbiorów ks. prof. dr hab. Konrada Glombika

Artykuł Inicjatywa uhonorowania prałata Carla Ulitzki w Raciborzu pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Jacek Ostrowski był znany głównie ze swojej pasji do aikido, nurkowania i samoobrony.

7 maja zmarł Jacek Ostrowski, założyciel Raciborskiego Ośrodka Aikido, trener samoobrony, pasjonat nurkowania. Miał 52 lata.

Jacek Ostrowski urodził się w Krotoszynie, jednak był silnie związany z Raciborzem. Był aktywnie zaangażowany w trzy dziedziny. Pierwszą z nich było aikido. Był współzałożycielem Polskiej Organizacji Aikido, założycielem Raciborskiego Ośrodka Aikido, a także organizatorem Interdyscyplinarnego Festiwalu Kultury i Sztuki Japonii Budo Gala, który odbywał się w Raciborzu. Poza japońską sztuką walki jego pasją było nurkowanie. Założył Centrum Nurkowe Blue Diving w Raciborzu, w którym był także instruktorem. Jacek Ostrowski był również trenerem samoobrony i działał w Polskim Związku Instruktorów Służb Mundurowych, a ponadto pracował jako instruktor na kierunku bezpieczeństwo państwa w Instytucie Studiów Społecznych w Akademii Nauk Stosowanych w Raciborzu.

oprac. /kp/

Artykuł Zmarł Jacek Ostrowski, założyciel Raciborskiego Ośrodka Aikido pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

August Bernert był burmistrzem i nadburmistrzem Raciborza. Za jego czasów miasto znacząco powiększyło budżet, a także zwiększyło liczbę mieszkańców.

Rada Miasta Racibórz podjęła uchwałę w sprawie nadania nazwy skwerowi na rogu ul. Mickiewicza i ul. Podwale "Skwer Augusta Bernerta".

August Bernert był burmistrzem i nadburmistrzem Raciborza w latach 1885-1920. W wyniku prowadzonej przez niego polityki pozyskiwania gruntów na rzecz miasta i w czasie jego zarządzania miasto wybudowało oraz później rozbudowało szpital miejski przy ul. Bema, seminarium nauczycielskie (szkoła przy ul. Opawskiej 81) i gazownię. August Bernert przyczynił się też do elektryfikacji miasta i wspierał wiele innych, znaczących inwestycji. To właśnie za jego czasów Racibórz znacząco powiększył budżet miejski, a także zwiększył liczbę mieszkańców z 19 tys. w 1885 r. do 50 tys. mieszkańców w latach 20. XX w.

Zieleniec nazwany im. Augusta Bernerta to teren u zbiegu ul. Mickiewicza i Podwale, poniżej Galerii Młyńskiej, na przedpolu dawnego biegu muru obronnych. Stanowi część tzw. plant okalających zwartą zabudowę starego miasta w linii fortyfikacji miejskich. Razem z innymi zieleńcami jest strefą przewietrzania miasta i rezerwuarem zieleni w ścisłym centrum. Znajduje się na nim np. zasadzony na 50-lecie Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej platan klonolistny.

oprac. /kp/

Artykuł Skwer Augusta Bernerta w Raciborzu. Gdzie się znajduje? pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Jan Cieślak uczył języka polskiego, był także założycielem Kapituły Księdza Stefana Pieczki "Unitas in Veritate" i pasjonatem Czech.

15 marca zmarł Jan Cieślak – nauczyciel, wykładowca, autor audycji radiowych. Miał 69 lat.

Jan Cieślak urodził się 14 kwietnia 1954 r. w Baborowie. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Raciborzu, Państwowe Studium Kulturalno Oświatowe i Bibliotekarskie oraz Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Opolu. W latach 1980-1984 był nauczycielem w szkole w Rzymkowicach, a od 1985 do 2007 r. pracował jako nauczyciel języka polskiego i przysposobienia obronnego w Zespole Szkół Mechanicznych w Raciborzu. Tam opiekował się też harcerstwem i współpracował z zaprzyjaźnioną z "Mechanikiem" średnią szkołą w Opawie. Wykładał również przedmioty uzupełniające język czeski w Akademii Nauk Stosowanych w Raciborzu. Był pierwszym dyrektorem Katolickiej Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Raciborzu–Sudole.

– Nie ma chyba nikogo z uczniów, którzy go znali, co by się nie uśmiechnęli na wspomnienie barwnych opowieści pana profesora. Sympatyczny, niezwykle uporządkowany, szarmancki, chętnie niosący pomoc po wielkiej wodzie, zostanie zapamiętany jako nauczyciel, który muchy by nie skrzywdził – wspomina raciborski "Mechanik".

– Wyznawał wartości chrześcijańskie. Nade wszystko stawia na uczciwość i prawdę. Lubił wycieczki górskie, pasjonował się bohemistyką. Z Jankiem współpracowałem od zawsze. Razem zakładaliśmy Kapitułę Księdza Stefana Pieczki "Unitas in Veritate", wspólnie prowadziliśmy sympozja o księdzu prałacie i coroczne Dni Księdza Stefana Pieczki. Janek był bardzo rzeczowy i konkretny. Miał swoje zdanie, przez to nasze pomysły rodziły się nieraz w bólu i są trwałe do dzisiaj. Bardzo uczciwy i prawy – pisze Ryszard Frączek.

Pogrzeb Jana Cieślaka odbędzie się w 21 marca o godz. 11:00 na Cmentarzu Jeruzalem w Raciborzu.

oprac. /kp/

Artykuł Zmarł Jan Cieślak – były nauczyciel Mechanika i wykładowca pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

S. Maria Estera Banik ze Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej przez 40 lat całkowicie oddawała się opiece nad chorymi.

12 marca zmarła s. Maria Estera Banik – przez 40 lat związana była z Domem św. Notburgi w Raciborzu. Miała 70 lat.

S. Maria Estera Banik urodziła się 1 grudnia 1953 r. w Łętowem k. Mszany Górnej jako jedno z pięciorga dzieci Marii i Józefa. W 1982 r. wstąpiła do zakonu Sióstr Maryi Niepokalanej. Przez 40 lat związana była z Domem św. Notburgi w Raciborzu, gdzie pracowała jako pielęgniarka. Oddawała się całkowicie opiece nad chorymi, angażując się także w życie kulturalne placówki, organizując przedstawienia teatralne i piekąc słodkości dla aktorów. Była gorliwą czcicielką założyciela zgromadzenia, sługi Bożego ks. Jana Schneidera, propagując modlitwę przez jego wstawiennictwo. W ramach swojej posługi pielęgniarskiej towarzyszyła Dzieciom Maryi podczas pielgrzymek na Górę św. Anny oraz służyła w służbie medycznej podczas Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę. Przez ostatni okres życia mieszkała w domu zakonnym w Branicach, gdzie nadal angażowała się w pomoc siostrom starszym i chorym mimo swoich własnych dolegliwości.

S. Estera zmarła w wieku 70 lat w szpitalu w Raciborzu, pozostawiając po sobie pamięć jako osoba oddana służbie bliźnim, pełna serdeczności i delikatności.

oprac. /kp/

Artykuł Zmarła s. Maria Estera Banik z Domu św. Notburgi w Raciborzu pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Wśród dzieł poety z Łubowic znajdują się nie tylko wiersze i opowiadania, ale także sztuki teatralne i eseje.

10 marca 1788 r. w Łubowicach urodził się Joseph von Eichendorff – niemiecki poeta epoki romantyzmu. Pamięta o nim jego rodzinna miejscowość – ale nie tylko. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Josepha von Eichendorffa, w pobliżu którego znajduje się popiersie poety. Pomniki można zobaczyć także m.in. w centrum Raciborza i Raciborzu-Brzeziu. Jego imieniem nazwano również ulicę w centrum miasta.

Joseph Karl Benedikt Freiherr von Eichendorff urodził się w rodzinie katolickiej szlachty niemieckiej. Jego ojciec był pruskim oficerem i właścicielem Łubowic. Młody Joseph po okresie nauki domowej wraz ze swoim starszym bratem został wysłany do katolickiego gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu, gdzie po trzech latach uzyskał maturę. W 1805 r. w Halle rozpoczął studia prawnicze. Poznał wtedy poetów romantycznych – Clemensa Brentano i Achima von Arnima. Z kolei w 1812 r. we Wiedniu, gdzie składał egzamin państwowy referendarza, zaprzyjaźnił się z innym poetą – Fryderykiem Schlegelem.

W 1815 r. poślubił córkę zubożałego właściciela ziemskiego – Luise von Larisch. W tym samym roku wyruszył na wojnę – podczas jego nieobecności urodziło się jego pierwsze dziecko, a także wydrukowano jego pierwszą powieść – "Przeczucie i teraźniejszość".

Od 1816 r. Joseph von Eichendorff pracował w pruskiej administracji państwowej, a od 1821 r. w Gdańsku na stanowisku radcy do spraw oświaty i spraw kościoła katolickiego w Prezydium i Konsystorzu prowincji Prusy Zachodnie. W latach 1824–1831 działał w Królewcu na stanowisku radcy stanu. Od 1855 r. mieszkał i pisał w Nysie. Jego twórczość charakteryzują optymistyczne związki z przyrodą, jak w przypadku wiersza "Mondnacht". W noweli "Z życia nicponia" opowiada historię niemal naiwnego młodzieńca, który zamiast pracować, woli spędzać czas na wędrówkach po kraju, by ostatecznie odnaleźć spełnienie w początkowo nieszczęśliwej miłości. Jest ona zaliczana jest do prozatorskich arcydzieł niemieckiego romantyzmu. Von Eichendorff stworzył również znany w Niemczech utwór o charakterze patriotycznym zatytułowany "Der letzte Held von Marienburg". Wśród jego dzieł znajdują się nie tylko wiersze i opowiadania, ale także sztuki teatralne i eseje.

Joseph von Eichendorff zmarł 26 listopada 1857 r. na zapalenie płuc. Został pochowany obok żony na Cmentarzu Jerozolimskim w Nysie.

[caption id="attachment_1000332338" align="aligncenter" width="1000"] Ruiny pałacu w Łubowicach. Fot. Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Josepha von Eichendorffa/Facebook[/caption]

W 1909 r. odsłonięto pomnik poety w Raciborzu. W 1945 r. po wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej oryginalny posąg został zdjęty z cokołu i ślad po nim zaginął. Pod koniec XX w. podjęto działania mające na celu odnalezienie pomnika, jednak zakończyły się one niepowodzeniem. Rada miejska na wniosek radnych mniejszości niemieckiej podjęła uchwałę o ponownym usytuowaniu pomnika. W 1994 r. nastąpiło jego uroczyste odsłonięcie. W 1911 r. postawiono posąg poety na szczycie Kobylicy koło Prudnika. W tym samym roku odsłonięto pomnik w Parku Szczytnickim we Wrocławiu, który został zniszczony po 1945 r. W 2012 r. pojawiła się jego replika w Ogrodzie Botanicznym we Wrocławiu.

[caption id="attachment_1000332337" align="aligncenter" width="1200"] 25-lecie odbudowy pomnika w Raciborzu[/caption]

oprac. /kp/

Artykuł Ul. Josepha von Eichendorffa w Raciborzu. 236. rocznica urodzin poety pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.

Z zamiłowania dr Julius Roger był przyrodnikiem i zbieraczem pieśni ludowych.

205 lat temu urodził się Julius Roger – lekarz, przyrodnik, z zamiłowania etnolog i zbieracz pieśni ludowych, a także działacz społeczny, który związany był z regionem dzięki objęciu stanowiska lekarza w posiadłości księcia raciborskiego Wiktora I w Rudach. Jego imieniem nazwano szpital w Rybniku, rudzki chór, szkołę podstawową w Sośnicowicach, a także jedną z ulic w Raciborzu.

[caption id="attachment_1000331797" align="alignleft" width="206"] Julius Roger. Fot. gliwiczanie.pl[/caption]

Julius Roger urodził się 28 lutego 1819 r. w Niederstotzingen w Niemczech. Studiował filozofię w Monachium, a także medycynę w Tybindze. W 1843 r. otrzymał dyplom lekarski. Najpierw pracował jako asystent w szpitalu w Augsburgu, później przeniósł się do Wiednia, gdzie pogłębiał wiedzę u wybitnego okulisty prof. Fryderyka Jägera, a następnie przyjął posadę lekarza w Mergentheim, gdzie szybko dał się poznać jako ofiarny, oddany pacjentom lekarz. W 1846 r. przeniósł się do Tybingi, aby zostać asystentem prof. Karola Wunderlicha.

W 1847 r. trafił na Górny Śląsk, przyjmując posadę lekarza przybocznego księcia raciborskiego Wiktora I, a niedługo potem otrzymał tytuł Królewskiego Radcy Sanitarnego. Pracował nie tylko w Rudach, ale także w Pilchowicch i Rybniku, gdzie zainicjował budowę nowego szpitala. W latach 1847-1848, w czasie wielkiego głodu i epidemii tyfusu głodowego, zajął się organizacją lecznictwa. Opiekował się również sierocińcem w Lyskach. Jego motto brzmiało: "przede wszystkim leczyć ludzi i pomagać im".

Z zamiłowania dr Julius Roger był przyrodnikiem i zbieraczem pieśni ludowych. Od miejscowej ludności nauczył się języka polskiego i zebrał 546 pieśni, które wydał w 1863 r. pod nazwą "Pieśni Ludu Polskiego w Górnym Szląsku". Utrzymywał kontakty z górnośląskimi literatami – Józefem Lompą i Pawłem Stalmachem.

Zmarł nagle 7 stycznia 1865 r. na zawał serca podczas polowania. Spoczął na cmentarzu w Rudach. Szpital w Rybniku, którego budowę rozpoczął, powstał staraniem księcia raciborskiego i z pieniędzy społecznych. Otrzymał imię Juliusz (Juliuskrankenhaus), a szpitalna kaplica jest pod wezwaniem św. Juliusza. Obecnie znajduje się w nim Edukatorium Juliusz prezentujące na interaktywnych stanowiskach zagadnienia z różnych specjalności medycznych.

[caption id="attachment_1000331796" align="alignnone" width="1000"] Zespół szpitalny Juliusz w Rybniku. Fot. arch. red.[/caption]

oprac. /kp/

Artykuł Ul. Juliusa Rogera w Raciborzu. 205. rocznica urodzin uznanego lekarza pochodzi z serwisu Raciborski Portal Internetowy - raciborz.com.pl.