W niedzielę 8 października 2017 roku w Polsce obchodzimy siedemnasty DZIEŃ PAPIESKI pod hasłem „Idźmy naprzód z nadzieją”.
Idea organizacji papieskiej niedzieli powstała podczas pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. Dzień ten jest szczególną okazją do przypomnienia i pogłębienia nauczania św. Jana Pawła II. W Liście Pasterskim Episkopatu Polski skierowanym z tej okazji do wiernych między innymi napisano „Przeżywamy obecnie rok Świętego Brata Alberta. Niewątpliwie był to człowiek, który potrafił dojrzewać w nadziei i miłości. Nie poddawał się, gdy przychodziły trudności, których doznał wiele”. Św. Brat Albert był wzorem w naśladowaniu dla św. Jana Pawła II.
Warto przypomnieć sobie homilie, encykliki i liczne publikacje wielkiego Polaka Ojca Świętego, w których wskazywał światu potrzebę szerzenia chrześcijańskiej nadziei i miłości bliźniego przy pomocy Bożej.
Dzień Papieski wiąże się z utworzonym z inicjatywy Episkopatu Polski Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” w ramach której powstaje fundusz stypendialny dla zdolnej młodzieży głównie z małych miejscowości i wsi, aby mogła się kształcić również na wyższych uczelniach. Co roku w tym dniu wolontariusze kwestują na ten cel przy kościołach i w miejscach publicznych.
Centralne obchody Dnia Papieskiego odbędą się w Warszawie. Głównym punktem będzie niedzielna Msza św. w Bazylice św. Krzyża, transmitowana w programie I Polskiego Radia i retransmitowana przez Radio Maryja. Natomiast podczas Mszy św. w Świątyni Opatrzności Bożej stypendyści modlić się będą w intencji darczyńców Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Po Eucharystii w świątyni odbędzie się koncert Galowy, transmitowany przez TVP I.
W Krakowie także 8 października zostanie odprawiona Msza św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II również transmitowana przez program I telewizji oraz TVP Polonia. W przeddzień Dnia Papieskiego na Zamku Królewskim wręczone zostały nagrody TOTUS.
K.N.
Środowisko, jakość życia, ekologia
Władza i autorytet papieża
Do zborów wczesnochrześcijańskich, uznających przewodnictwo apostołów i starszych w Jeruzalem, należał zbór w Rzymie, do którego prawda chrześcijańska dotarła zapewne w jakiś czas po dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 (Dzieje 2:10). Podobnie jak w innych ówczesnych zborach usługiwali tam starsi tworzący grono nadzorców, z których żaden nie dominował nad drugimi. Na pewno nikt z pierwszych nadzorców w zborze rzymskim nie był przez współczesnych traktowany jako biskup czy papież, ponieważ w Rzymie nie powstał jeszcze episkopat monarchiczny. Trudno dokładnie ustalić, kiedy zaczęła się kształtować ta instytucja jednoosobowej funkcji biskupiej. Fakty wskazują, że nastąpiło to w II wieku (Rzymian 16:3-16; Filipian 1:1, NW).
Przez pierwsze dwa stulecia nie znano tytułu „papież” (z greckiego pa’pas — ojciec). Były jezuita Michael Walsh objaśnia: „Wydaje się, że po raz pierwszy nazwano biskupa Rzymu ‚papieżem’ dopiero w III wieku; tytuł ten nadano Kalikstowi (…) Do końca V wieku słowo ‚papież’ na ogół oznaczało tylko biskupa Rzymu. Wyłączne prawo do tego tytułu papież mógł sobie rościć dopiero w XI stuleciu” (An Illustrated History of the Popes).
cd. Do pierwszych biskupów rzymskich, którzy zmusili innych do posłuchu, należał papież Leon I (sprawujący urząd w latach 440-461). Michael Walsh wykazuje dalej: „Leon przywłaszczył sobie dawny pogański tytuł pontifex maximus, używany po dziś dzień przez papieży, a mniej więcej do końca IV stulecia noszony przez cesarzy rzymskich”. Oparł się przy tym na katolickiej wykładni słów Jezusa z Ewangelii według Mateusza 16:18, 19 (patrz strona 268). „Oświadczył, że skoro św. Piotr był pierwszym między apostołami, to kościołowi św. Piotra należy się prymat wśród innych kościołów” (Man’s Religions). W ten sposób dał do zrozumienia, że cesarz dzierży świeckie rządy w Konstantynopolu na Wschodzie, a on pełni władzę duchową z Rzymu na Zachodzie. Późniejszą demonstracją potęgi papieskiej była koronacja Karola Wielkiego na władcę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, której papież Leon III dokonał w roku 800.
Od roku 1929 świeckie rządy uznają papieża rzymskiego za głowę suwerennego państwa Watykan. Kościół rzymskokatolicki jest więc jedyną organizacją religijną, która może wysyłać do różnych krajów świata swych przedstawicieli dyplomatycznych, tak zwanych nuncjuszy (Jana 18:36). Papież nosi liczne tytuły, takie jak Namiestnik Jezusa Chrystusa, Następca Księcia Apostołów, Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego, Patriarcha Zachodu, Prymas Włoch, Suweren Państwa-Miasta Watykańskiego. Jest traktowany niezwykle ceremonialnie i uroczyście. Oddaje mu się honory należne głowie państwa. Zwróćmy uwagę, jak odmiennie zareagował Piotr — rzekomo pierwszy papież i biskup Rzymu — gdy rzymski setnik Korneliusz padł mu do nóg i złożył pokłon: „Piotr (…) podniósł go, mówiąc: Wstań, i ja jestem tylko człowiekiem” (Dzieje 10:25, 26; Mateusza 23:8-12).
Zastanówmy się teraz: W jaki sposób odstępczy kościół pierwszych wieków uzyskał taką władzę i pozycję? Jak prostota i pokora Chrystusa oraz pierwszych chrześcijan przerodziły się w pychę i pompatyczność, charakteryzujące chrześcijaństwo?
Autor tego opracowania nie przedstawił się nawet pseudonimem.
W obszernym tekście przedstawia jak kształtowała się zwierzchność i władza hierarchiczna papieży Kościoła Katolickiego na przestrzeni wieków.
Dziś obchodzimy w Polsce kolejny XVII Dzień Papieski, którego celem jest przypomnienie i nauczanie papieża, dziś już św. Jana Pawła II.A więc proponuję zabrać głos na ten temat.
Uzupełnię jeszcze , iż autor Anonim nosi imię Henryk.