Zespół Szkół Ekonomicznych w Raciborzu, Urszula i Stanisław Kalicińscy, s. Maria Paulina Szczepańczyk, ks. prof. dr hab. Norbert Widok i pośmiertnie Zbysław Szczepański otrzymali medale „Unitas in veritate”.
9 września w ramach XXII Dni Ks. Prałata Stefana Pieczki odbyło się wręczenie medali im. Ks. Prałata Stefana Pieczki „Unitas in veritate” („Jedność w prawdzie”). Wydarzenie upamiętniające raciborskiego duchownego, który poświęcił życie wspieraniu potrzebujących i budowaniu dialogu, miało miejsce w Raciborskim Centrum Kultury.
Medal jest wyrazem szczególnego wyróżnienia i uznania. Nadawany jest za szczególne osiągnięcia na polu działalności dobroczynnej, społecznej, przyczynia się do podkreślenia wartości wpisanych w człowieka. W tym roku wyróżniono: Zespół Szkół Ekonomicznych w Raciborzu, Urszula i Stanisław Kalicińscy, s. Maria Paulina Szczepańczyk, Zbysław Szczepański (pośmiertnie) i ks. prof. dr hab. Norbert Widok.
Wydarzenie uświetnił koncert „E lucevan le stelle” z udziałem Tomasza Jedza i Arkadiusza Popławskiego. Obchody zamknie msza św. 13 grudnia o godz. 8:00 w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Raciborzu, która zostanie odprawiona w intencji kapelana Solidarności, ks. prałata Stefana Pieczki, w 44. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego. Homilię wygłosi proboszcz Najświętszego Serca Pana Jezusa Adam Rogalski.
Zespół Szkół Ekonomicznych w Raciborzu
Zespół Szkół Ekonomicznych w Raciborzu, od wielu lat obecny na edukacyjnej mapie regionu, jest miejscem, w którym – jak podkreśliła Kapituła Medalu im. Ks. Prałata Stefana Pieczki – słowa Alberta Einsteina „Najważniejsze, by nie przestać pytać” znajdują praktyczne odzwierciedlenie. W szkole rozwijane jest myślenie pytające, umiejętność odkrywania świata oraz budowania wzajemnego zrozumienia. Uczniowie zdobywają kompetencje potrzebne do odpowiedzialnego i odważnego kształtowania przyszłości oraz wartości sprzyjające empatii i świadomym wyborom. Dorobek placówki obejmuje nie tylko osiągnięcia dydaktyczne, wyróżnienia konkursowe czy wysoki poziom kształcenia zawodowego. Jej istotnym elementem jest również atmosfera współpracy, życzliwości i zaangażowania, której nie sposób przedstawić w statystykach. To środowisko sprzyjające odkrywaniu talentów, rozwojowi osobistemu i zrozumieniu znaczenia działania na rzecz wspólnoty.
W tym kontekście szczególną wymowę ma uhonorowanie społeczności szkoły medalem imienia ks. Stefana Pieczki – kapłana, pedagoga i duszpasterza, znanego z połączenia mądrości z pokorą oraz wymagań z dobrocią. Jego życie potwierdzało prawdziwość słów ks. Jana Twardowskiego „Kto naprawdę kocha, ten jest cichy”. Postawa ks. Pieczki wskazywała, że edukacja jest misją, a wychowanie jedną z najważniejszych form służby człowiekowi.
Wartości te są wyraźnie obecne również w działaniach ZSE. Medal stanowi nie tylko wyróżnienie, ale także symbol kontynuacji idei związanych z postacią ks. Pieczki. Wskazuje, że zasady, którymi kierował się w swojej pracy, znajdują odzwierciedlenie w codziennym funkcjonowaniu szkoły – w lekcjach, projektach, rozmowach oraz działaniach wychowawczych.
ZSE w Raciborzu zajmuje trwałe miejsce w pamięci uczniów, absolwentów i społeczności lokalnej. Placówka od 80 lat pełni rolę ośrodka, w którym wiedza łączy się z wrażliwością, a tradycja z nowoczesnym podejściem do kształcenia. Życzliwość, rozwój i odpowiedzialność pozostają elementami wpisanymi w jej misję, a kolejne lata zapowiadają dalsze umacnianie tej roli. W przekazie szkoły niezmiennie obecna jest myśl: „Niech każdy dzień będzie lekcją – nie tylko nauki, lecz życia w pełni.”
Urszula i Stanisław Kalicińscy
Urszula i Stanisław Kalicińscy są małżeństwem od 46 lat. Mają dwoje dorosłych dzieci: córkę Agnieszkę i syna Pawła. Choć oboje pochodzą z Nysy i uczęszczali do Liceum Ogólnokształcącego Carolinum im. Jana III Sobieskiego, poznali się dopiero w 1976 r. podczas studiów w Opolu, w Duszpasterstwie Akademickim ojców jezuitów. Oboje angażowali się tam w prowadzenie spotkań biblijnych oraz scholi muzycznej. Ślubu udzielił im jezuita, o. Józef Czaplak, w katedrze św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie w czerwcu 1979 r. Dwa tygodnie po ślubie uczestniczyli w rekolekcjach dla rodzin Ruchu Światło-Życie w Krościenku, gdzie spotkali założyciela Ruchu, ks. Franciszka Blachnickiego, obecnie Sługę Bożego.
W 1991 r., po przeprowadzce do Kietrza, dowiedzieli się, że przybyli tuż po śmierci ks. Stefana Pieczki. Parafianie udawali się wówczas na jego pogrzeb do Raciborza. Małżonkowie nie mieli okazji poznać księdza osobiście, jednak pozostają związani z osobami, które współpracowały z nim i znały go z działalności duszpasterskiej.
Obecnie, mimo wieku emerytalnego, oboje pozostają aktywni społecznie. Należą do chóru parafii św. Tomasza w Kietrzu, Szkoły Nowej Ewangelizacji oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich w Opolu.
Urszula Kalicińska jest pedagogiem, logopedą i doktorem nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki. Przez 15 lat była związana z Państwową Wyższą Szkołą Zawodową w Raciborzu jako wykładowca i adiunkt. Nadal współpracuje z uczelniami we Wrocławiu i Opolu, prowadząc zajęcia dydaktyczne. Do przejścia na emeryturę pracowała jako logopeda w przedszkolach i szkołach na terenie Kietrza, zajmując się dziećmi i młodzieżą wymagającą pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Po zakończeniu pracy zawodowej kontynuuje współpracę ze Szkołą Podstawową w Ściborzycach Wielkich. Przez kilkanaście lat pełniła funkcję doradcy metodycznego ds. terapii pedagogicznej w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Opolu.
Stanisław Kaliciński jest inżynierem i pracował w zakładach energetycznych. Jest wieloletnim członkiem Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” oraz delegatem na Walne Zebranie Delegatów Regionu Śląska Opolskiego. Był współzałożycielem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Gminy Branice. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Powiatu Głubczyckiego w pierwszej kadencji oraz był radnym Gminy Kietrz. Obecnie działa społecznie w Kietrzańskim Stowarzyszeniu Kulturalno-Sportowym „Gryf”, angażując się w sekcję siatkówki i tenisa ziemnego, a także pełni funkcję wiceprezesa Klubu Seniora „Relaks”.
Życie rodzinne i aktywność społeczna Urszuli i Stanisława Kalicińskich stanowią przykład wieloletniego zaangażowania w życie lokalnej wspólnoty oraz działalność społeczną i religijną.
S. Maria Paulina Szczepańczyk
S. Maria Paulina Szczepańczyk urodziła się 22 stycznia 1945 r. w Jaworniku koło Myszkowa. Na chrzcie otrzymała imię Zofia. Jej ojciec, Stanisław, pracował w hucie Myszków, natomiast matka, Marianna, prowadziła dom i wychowywała czworo dzieci. Po ukończeniu szkoły podstawowej Zofia pozostała w domu rodzinnym, wspierając rodziców w codziennych obowiązkach. Częstym celem jej wędrówek było pobliskie Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej – Patronki Rodzin prowadzone przez Ojców Paulinów. Tam dojrzewała decyzja o życiu zakonnym inspirowanym kultem Matki Bożej. W Leśniowie zapoznała się również z informacjami o Zgromadzeniu Sióstr Maryi Niepokalanej. Mimo braku zgody rodziców postanowiła zrealizować swoje plany. Ostatnią noc przed wstąpieniem do zgromadzenia spędziła w domu brata, a nad ranem opuściła go, zostawiając krótką wiadomość o wyjeździe.
21 września 1965 r. przekroczyła próg domu zakonnego Sióstr Maryi Niepokalanej przy ul. Zygmunta Krasińskiego w Katowicach. Następnego dnia skierowano ją na kurs katechetyczny. Matka odwiedzała ją kilkakrotnie, prosząc o powrót, jednak Zofia pozostała przy swojej decyzji. 2 lipca 1966 r., w święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, otrzymała habit, biały welon oraz imię zakonne Maria Paulina. Kolejne etapy życia zakonnego obejmowały dwuletni nowicjat we Wrocławiu, złożenie pierwszych ślubów 4 lipca 1968 r. oraz rozpoczęcie pracy katechetycznej w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. Następnie posługiwała w Katowicach-Zawodziu, Siemianowicach i Świętochłowicach, równocześnie podnosząc kwalifikacje na studiach teologicznych w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Wieczyste śluby złożyła 5 sierpnia 1973 r. Cieszyła się dużym zaufaniem przełożonych, którzy powierzali jej odpowiedzialne zadania, w tym formację kandydatek oraz sióstr przygotowujących się do ślubów wieczystych.
W 1990 r. została przeniesiona do klasztoru w Raciborzu-Brzeziu. Oprócz pełnienia funkcji przełożonej i pracy katechetycznej w przedszkolu i szkole podstawowej rozpoczęła poszukiwania dotyczące życia s. Marii Dulcissimy Hoffmann. Zbierała relacje świadków, pamiątki oraz docierała do krewnych Służebnicy Bożej w Świętochłowicach-Zgodzie. Jednocześnie szerzyła jej kult w środowiskach, w których przyszło jej pracować.
W 1998 r. uczestniczyła w pielgrzymce do Rzymu zorganizowanej dla sióstr prowadzących Dzieci Maryi. Podczas audiencji w Castel Gandolfo przekazała św. Janowi Pawłowi II książkę „Oblubienica Krzyża. Siostra Maria Dulcissima” i poprosiła o błogosławieństwo na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, które papież udzielił. Niedługo później poinformowano ją o uzyskaniu zgody Stolicy Apostolskiej na rozpoczęcie procesu otwartego w 1999 r. Przez kolejne 20 lat gromadziła dokumenty związane z s. Dulcissimą oraz jako członkini trybunału aktywnie wspierała przebieg prac, które zakończyły się pomyślnie na szczeblu diecezjalnym. Jej rola w szerzeniu kultu Służebnicy Bożej w Brzeziu oraz w środowisku lokalnym była znacząca i przyczyniła się do popularyzacji postaci s. Dulcissimy, której wstawiennictwu wiele osób przypisuje różnorodne łaski, dotyczące zdrowia, rodziny, pracy czy osobistej przemiany.
Zbysław Szczepański
Zbysław Szczepański urodził się 28 października 1944 r. w Krakowie. Od 1946 r. mieszkał z rodziną w Raciborzu, gdzie jego ojciec pracował jako inżynier w miejscowej Plani (ZEW). Dziadkowie mieszkali na Zaolziu, byli nauczycielami, a dziadek pełnił funkcję kierownika polskiej szkoły. Ukończył Liceum Ogólnokształcące przy ul. Jana Kasprowicza, a następnie odbył dwuletnią służbę wojskową w Grudziądzu. Po niej podjął studia na kierunku rehabilitacja w Katowicach. Na Oddziale Chirurgii Urazowej i Ortopedii Szpitala Miejskiego w Raciborzu współpracował przez wiele lat z dr. Stanisławem Konzalem jako asystent i rehabilitant w operacjach wydłużania kości. Przez lata prowadził rehabilitację osób po wypadkach, kontuzjach i zabiegach ortopedycznych.
Zbysław Szczepański był aktywnym sportowcem od młodości. Był zawodnikiem młodzików w drużynie piłki nożnej Unii Racibórz i związany przez wiele lat z klubem. Był jednym z pierwszych ratowników wodnych w Raciborzu, posiadał również patent morski. Wielokrotnie pełnił funkcję ratownika na obozach organizowanych w Gąskach i Pleśnej, zarówno przez Racibórz, jak i przez harcerzy z Kuźni Raciborskiej i Głubczyc. Utrzymywał kontakty z młodzieżą i pełnił rolę wychowawczą. Brał udział w obozach „Adapciaki” na Ranczu Kaszubskim „Przystanek Alaska”. Regularnie uczestniczył w Biegu Piastów w Jakuszycach, pokonując dystanse 25 i 50 km, nawet po siedemdziesiątce. Uprawiał biegi, kolarstwo oraz nordic walking, promując aktywny i zdrowy styl życia. Często uczestniczył w górskich wędrówkach i w Górskim Festiwalu w Lądku Zdroju. Był współorganizatorem i uczestnikiem biegów patriotycznych, takich jak Tropem Wilczym w Głubczycach i Raciborzu oraz Biegamy dla Niepodległej w Głubczycach. Jako wolontariusz Stowarzyszenia „Odra-Niemen” brał udział w pracach ekshumacyjnych Biura Poszukiwań i Identyfikacji Instytutu Pamięci Narodowej na Litwie.
Był osobą głęboko wierzącą i praktykującą katolicko. Uczestniczył w pieszej pielgrzymce do Częstochowy, przemieszczając się z rowerem, oraz w pielgrzymkowych Marszach Pamięci św. Jana Pawła II z Głubczyc do Pietrowic Głubczyckich w rocznicę śmierci papieża.
W 2022 r. przeszedł poważny udar. Dzięki determinacji i sile woli samodzielnie odzyskał sprawność. Podjął studia bohemistyki na raciborskiej uczelni i uczestniczył w wydarzeniach kulturalnych. Planował w październiku 2024 r. udział w Pielgrzymce Biegowej Szlakiem ks. Jerzego Popiełuszki, ale nie zdołał w niej uczestniczyć. Zmarł w nocy z 3 na 4 grudnia 2024 r. w szpitalu w Wodzisławiu Śląskim. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Cieszynie.
Zbysław Szczepański był osobą skromną i kulturalną, zainteresowaną innymi ludźmi i gotową do pomocy. W swojej działalności zawodowej, sportowej i społecznej wykazywał zaangażowanie w ratowanie oraz wspieranie innych.
Ks. prof. dr hab. Norbert Widok
Ks. prof. dr hab. Norbert Widok urodził się 10 czerwca 1959 r. w Krowiarkach jako syn Jana i Cecylii z domu Szuba. Ma dwie siostry – Martę i Beatę. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w Raciborzu, a następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Nysie. W 1984 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Alfonsa Nossola. Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim odbył Specjalistyczne studia z filologii klasycznej (1986–1991) i patrologii (1987–1991), które kontynuował w latach 1992–1993 na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie (Wydział Literatury Chrześcijańskiej i Klasycznej). Od 1994 r., wraz z powstaniem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, prowadzi zajęcia z patrologii i języka łacińskiego. W latach 2014–2024 pełnił funkcję kierownika katedry Teologii Biblijnej, Historii Kościoła i Patrologii. Jego badania naukowe dotyczą piśmiennictwa teologicznego wschodnich Ojców Kościoła. Jest autorem kilku książek oraz ponad 150 artykułów poświęconych patrystyce.
W latach 2005–2017 pełnił funkcję redaktora naczelnego periodyku bibliograficznego „Przegląd Piśmiennictwa Teologicznego”. W okresie 2012–2024 koordynował kierunek „Turystyka i kultura śródziemnomorska”.
Jest kapelanem Szlaków Jakubowych w diecezji opolskiej. Interesuje się turystyką.
Znany jest z życzliwego podejścia do ludzi i gotowości do udzielania wsparcia w pracy duszpasterskiej i naukowej. Osoby, które znały księdza Stefana Pieczkę, wskazują, że w swoim podejściu do służby przypomina jego postawę.
oprac. /kp/
Środowisko, jakość życia, ekologia
