Lato to czas, kiedy większość z nas wybiera się na zasłużony urlop lub przynajmniej o tym myśli. Zanim zabierzemy się za planowanie wakacyjnego wyjazdu, sprawdźmy co w tej kwestii mówi Kodeks Pracy.
Płatny urlop wypoczynkowy należy się każdej osobie zatrudnionej na podstawie umowy o pracę. Nie ma tu znaczenia czy umowa została zawarta na czas określony czy nieokreślony, ani też czy jest to umowa o pracę tymczasową. Prawo do urlopu nie przysługuje natomiast osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych (umów o dzieło lub zlecenie).
W przypadku pracy na czas określony i nieokreślony podstawę obliczeń stanowi staż pracy. Kiedy jest mniejszy niż 10 lat, przysługuje nam 20 dni urlopu w roku, a jeśli pracujemy więcej niż 10 lat, wtedy należy nam się 26 dni wolnego. Wyjątkiem są tutaj m.in. nauczyciele, sędziowie, policjanci, strażacy a także inwalidzi i niepełnosprawni. Posiadają oni prawo do większej liczby dni wolnych.
Według ustawodawcy, ukończenie szkoły zasadniczej lub równorzędnej zawodowej liczy się jako 3 lata, liceum ogólnokształcącego jako 4, średniej szkoły zawodowej 5 lat, szkoły policealnej 6 lat a studiów jako 8 lat pracy (niezależnie tego czy były studia licencjackie lub magisterskie). Okresów tych się nie sumuje, lecz wybiera się najbardziej korzystny.
W przypadku pracy na więcej niż jeden etat, obowiązuje zasada proporcjonalności, np. jeśli pracujemy na pół etatu, należy nam się połowa rocznego czasu urlopu. Podobnie w przypadku dwóch etatów. Każdy z dwóch pracodawców zobowiązany jest do udzielenia urlopu – zgodnie ze stażem pracy i wymiarem zatrudnienia. Np. jeśli staż pracy jest dłuższy niż 10 lat i pracuje w jednym miejscu na pełny etat a drugim na pół, to u pierwszego pracodawcy należy się 26 dni wolnych, a drugiego 13 dni.
Wanda Gozdek
Rynek pracy, edukacja, depopulacja
