14 sierpnia br. zmarła Zofia Oleszek z domu Kozik, urodzona 8 marca 1942 r. w Borowej w Małopolsce, w rodzinie przedwojennego oficera wojska polskiego, późniejszego dowódcy Batalionów Chłopskich w Armii Krajowej Okręgu Krakowskiego.
Była jedynym dzieckiem w rodzinie. Wychowywana w duchu pielęgnowania starych, polskich tradycji katolickich i patriotycznych Bóg – Honor – Ojczyzna.
Podstawowe wykształcenie zdobyła na Mazurach, w Małdytach i w Ornecie. Maturę zdała w II Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu.
Świadomie wybrała zawód nauczycielki i w tym kierunku kontynuowała studia na 3 różnych uczelniach, kończąc je dyplomami:
Wyższa Szkoła Zawodowa w Raciborzu – biologia
Akademia Pedagogiki Specjalnej w Warszawie – surdopedagogika
Uniwersytet Opolski – chemia
Była Profesorką szkół średnich.
Wykładała chemię. Dane jej było przepracować, wśród grona wybitnych nauczycieli, w świetnie zorganizowanej i zarządzanej szkole w Zespole Szkół Zawodowych przy ul. Wileńskiej w Raciborzu, do której uczęszczało ponad 1.400 uczniów z całego regionu, kształcących się w róznych zawodach. Ciągle podwyższała swoje kwalifikacje pedagogiczne, kończąc rózne kursy, w tym harcerskie, organizacji wypoczynku młodzieży oraz specjalizacji zawodowej. Była dobrą nauczycielką i wychowawczynią. W zakresie kontynuowała stare tradycje szkolne i nowoczesne metody nauczania. Edukacja, dydaktyka była jej życiowa pasją. Pracowała w tym zawodzie z powołania. Jej młodzież osiągała wyróżniające wyniki w nauczaniu i wychowaniu. Przez wiele kadencji była prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Za swą aktywność zawodową i społeczną była wyróżniana przez władze oświatowe, miejskie i organizacje społeczne.
Cały swój talent i zdolności poświęcała pracy z młodzieżą. Była dla siebie wymagająca tak samo, jak dla młodzieży. Lubiła ład i porządek, karność i dyscyplinę. Była organizatorem życia kulturalnego w szkole. Łowcą talentów młodzieży. Sama miała ku temu zdolności i przygotowanie artystyczne. Pięknie śpiewała. Przez wiele lat ze swoim chórem i estradą poetycką obsługiwała różne imprezy i uroczystości szkolne i państwowe w mieście i placówkach kulturalnych. Jej młodzież zajmowała czołowe miejsca w przeglądach i konkursach artystycznych. Kilku jej absolwentów zostało aktorami, w kraju lub za granicą.
Była także harcerką, harcmistrzem – organizatorem drużyn Nieprzetartego Szlaku dla dzieci głuchych. Zorganizowała i uczestniczyła w ponad 30 obozach harcerskich, koloniach i zimowiskach. Ma więc nieprzeciętne zasługi dla polskiej oświaty, miasta i regionu – dla dzieci i młodzieży.
Godzi się w tym miejscu przypomnieć jej inne dokonania i zasługi. Po powodzi w 1997r. została zaproszona do USA, do Nowego Jorku. Kierując się empatią do ludzi, wykorzystała ten pobyt na pozyskanie sponsora dla Domów Dziecka na Dolnym Śląsku. Sponsor ten zakupił dzieciom samochód dostawczy volksvagen, pomógł w remoncie, zaprosił znaczną grupę dzieci do Nowego Jorku, opłacając przelot samolotem i ponad dwutygodniowy pobyt dzieci. Otrzymał za to w Polsce Order Uśmiechu.
Ogłoszony w Warszawie przez ruch przyjaciół dzieci, konkurs literacki oraz plastyczny dla dzieci, rozpropagowała ten konkurs w USA, poprzez prasę, telewizję i przy pomocy Konsulatu Generalnego RP. Przez kilka lat dzieci i młodzież z różnych stanów USA, brały udział w konkursie, otrzymując wyróżnienia i nagrody. Ich prace znajdują się w specjalnie wydanych tomikach.
Swoją postwą życiową dawała nam wzór.
Józef Oleszek
Rynek pracy, edukacja, depopulacja
