Co się zdarzyło na Krakowskim?

Niech nikt mi nie próbuje stawiać za autorytet „profesora” Bartoszewskiego lub magistra Palikota. Niech oni już zostaną „twarzami” Platformy Obywatelskiej, do której, jak słyszę, wstąpił w naszym mieście prezydent Lenk – felieton Marka Rapnickiego10 maja, miesiąc od katastrofy pod Smoleńskiem, to dobry dzień, by choć przez chwilę zastanowić się nad tym, co się zdarzyło na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, między 10 a 18 kwietnia 2010 roku. Mamy już pewien dystans czasowy, emocje powoli opadają, rozpoczęła się kampania prezydencka. Człowiek instynktownie, jak zawsze w chwilach niepewności i zagrożenia, szuka w eterze głosów, które rozumie, które go wzmacniają, albo krzepią zbliżonymi do własnych poglądami. Z mediów wyławiam dwa cytaty jak awers i rewers tej samej polskiej monety. Dominikanin ojciec Maciej Zięba, człowiek o poglądach bynajmniej nie „skrajnie” prawicowych, przyznaje: „nie wiem, kiedy zdejmę żałobę”… Władysław Bartoszewski zaś, intelektualista i dyplomata, dziś w orszaku Donalda Tuska, bredzi coś o „nekrofilii”, odnosząc się do przemożnej fali smutku i rozpaczy, która przeszła przez Polskę. Fala ta miała swą kulminację właśnie na Krakowskim, przed Pałacem Prezydenckim oraz w Krakowie, w dniu pogrzebu Marii i Lecha Kaczyńskich na Wawelu.

Co zatem stało się takiego na Krakowskim, że jednych wprawiło w osłupienie i podziw, a innych we wściekłość, pod siermiężną maską intelektualizmu?

Wszyscy wiemy, że w życiu jednostek i zbiorowości są takie chwile, kiedy czas przyśpiesza i jakby „bez rozkazu” ruszają procesy, które „odmieniają oblicze tej ziemi”. Istnieją przesłanki, by stwierdzić, że taki mechanizm zaczął działać od momentu tragedii w lesie pod Smoleńskiem. My nie wiemy jeszcze, co doprowadziło do wypadku, ale ogrom po ludzku bezsensownej ofiary każe pytać i o przyczyny, i o skutki tego wydarzenia. Głównym z namacalnych skutków były żałobne tłumy, które natychmiast pojawiły się w pobliżu siedziby Prezydenta. Ludzie przyjeżdżali z całej Polski (także z Raciborza), stali po kilka – kilkanaście godzin w kolejce, by tylko… przejść ze spuszczoną głową obok dwóch trumien, przyklęknąć, zostawić kwiaty albo misia… Rzecz nie do pomyślenia w dzisiejszym zabieganym, nerwowym, nastawionym na zysk i sukces świecie. Tyle godzin stracić? Po co? Dla kogo?

Zagraniczni turyści i sprawozdawcy nie szukając nawet odpowiedzi na te pytania ujawniali swój podziw i szacunek dla oddolnej funeralnej samoorganizacji Polaków. Bo zaraz okazało się, że oprócz harcerzy z ZHR i ZHP jest jeszcze z tuzin innych organizacji, które natychmiast poszły z pomocą czekającym w tasiemcowych kolejkach pielgrzymom. Okolice Pałacu Prezydenckiego utonęły w świetle lampek, jakiego chyba Powązki na 1 sierpnia nawet nie widziały! Kto zapalił te światła i kto odłożył swe codzienne obowiązki, by przyjść i włączyć się w ten niemy wielodniowy i nieprzerwany (nawet nocą) kondukt?

Na pewno przychodzili członkowie i sympatycy PIS-u , na pewno przychodzili sympatycy Lecha Kaczyńskiego, ale przecież nie tylko! Na twarzach wielu przesuwających się postaci oprócz żalu i wzruszenia często malowało się zawstydzenie. Ten i ów mówił, że przychodzi tu przeprosić Prezydenta i „odszczekać” to, co mówił i myślał „o tym drugim Kaczorze”. Śmierć pary prezydenckiej w tak doborowym towarzystwie (sprawdziło się stare kawaleryjskie „w dobrym towarzystwie i śmierć dobra!”) wywołała w społeczeństwie szok, a wraz z nim poczucie wstydu i zażenowania, że my wszyscy, w mniejszym lub większym stopniu, braliśmy udział w kilkuletniej WIELKIEJ  MANIPULACJI  MEDIÓW, w hucpie, której głównym obiektem był nie kto inny a Głowa Państwa. Nagle, w poczuciu tej nieodwołalnej straty, obywatele Rzeczpospolitej zdali sobie sprawę, że oszukiwano ich, szydząc i wyśmiewając najdrobniejszą wpadkę Lecha Kaczyńskiego, zamazując Jego piękny życiorys, ukrywając zalety charakteru i umysłu. Z profesora prawa, na użytek gawiedzi, skutecznie uczyniono nieudacznika. Potrafiono wyszydzić nawet  heroiczną akcję Prezydenta Kaczyńskiego w Tbilisi, której Sowieci nigdy Mu nie darowali. Ale to nie Putin, a marszałek Komorowski drwił słowami „jaka delegacja, taki zamach…” Ten sam złotousty Komorowski, który dziś wybiera się do Pałacu Prezydenckiego „pilnować żyrandola” (to znowu piękne patriotyczne słowa premiera Tuska!).

Polacy w poczuciu straty zrozumieli, że w życiu narodów – oprócz własnego ogródka, dzielnicy, Heimatu – liczy się także Państwo, sprawna struktura, stojąca na straży naszych praw, będąca synonimem naszego trwania. Spuścizna królów i hetmanów, którą szczyci się każde społeczeństwo! A przynajmniej takie, które nie dało sobie wmówić, że żyje pod wpływem „demonów nacjonalizmu” (to dla odmiany krąg „Gazety Wyborczej”).
Polska przez ostatnie lata była cyrkiem, jaki byłby nie do pomyślenia w żadnym znanym mi państwie. I ten cyrk się właśnie skończył! – krótko i węzłowato ujął to w filmie Ewy Stankiewicz wybitny reżyser, Lech Majewski (którego znów będziemy gościć w Raciborzu 8 czerwca).

Nic dodać, nic ująć. Nie wiem, czy pamiętacie sprawę nauczyciela fizyki, któremu przez długie tygodnie, na pewno nowocześni i proeuropejscy uczniowie szkoły średniej zakładali na głowę kubeł od śmieci?! Ot, tak dla jaj! Tak jak w starej piosence Jacka Kleyffa pt. „Telewizja” (sprawdźcie na You-tube!!):

                                     Łodiridi, usia-siusia, w ogródeczku panna Mania.
                                     Chmurka się przejęzyczyła – no, jaja nie do wytrzymania!

Nauczyciel milczał, oprawców zdradziła komórka z rejestracją dobrej zabawy. Polsce otworzył oczy „drugi Katyń”. Okazało się, że Lech Kaczyński, człowiek niepozbawiony przecież wad, milczał i trwał. Był ponad to, ale – jak ktoś powiedział – był męczennikiem polityki. Wycierpiał wiele zniewag z inspiracji przeciwników politycznych, partyjnych oraz tych z mediów. Wraz z jego przekręcanym nazwiskiem szargano godło, sztandar, wszystko, co zdrowemu społeczeństwu powinno być drogie!
           

Z powodów, o których wyżej, nie śmieję się z odruchów społecznych, które bez niczyjego zamówienia obserwowaliśmy wszyscy. Ksiądz profesor Jerzy Szymik, rodem z Pszowa, jeden z największych umysłów nowoczesnej Europy powiedział na spotkaniu w Strzesze mniej więcej tak: „I (w tych dniach) doświadczyłem pocieszenia, cichej radości: to jednak jest kłamstwo diabła, to że moim rodakom niby wystarczy, że mają Internet a ich dzieci uczą się angielskiego i będą robić karierę w londyńskim City. A do szczęścia brak im tylko autostrad i legalizacji narkotyków miękkich. Nie, nie: ŻAR  NIE  WYGASŁ.  ONI  TAK  CZULE  CHODZĄ  KOŁO  ŚMIERCI,  BO  IM  CHODZI  O  ŻYCIE! Choć są grzeszni, to jednak cudowni.”

Dlatego, wspominając obcojęzycznego dziennikarza z Krakowskiego, powiem, że jestem dumny ze swojej polskości, jeszcze bardziej dumny w tym miesiącu! Ale też niech nikt mi nie próbuje stawiać za autorytet „profesora” Bartoszewskiego lub magistra Palikota. Niech oni już zostaną „twarzami” Platformy Obywatelskiej, do której, jak słyszę, wstąpił w naszym mieście prezydent Lenk.
                                                                      
*

 To było o tym, co naprawdę zdarzyło się na Krakowskim; pisane znad czeskiej granicy, z miasta Raciborza.

Marek Rapnicki

Obserwuj nas w Google News

Środowisko, jakość życia, ekologia