W tym roku medale przyznano: Barbarze Marciniak, Irenie Hlubek, ks. Jerzemu Hetmańczykowi, Krystianowi Niewrzołowi i Tadeuszowi Eckertowi.
14 listopada w Raciborskim Centrum Kultury odbyła się uroczystość wręczenia medali im. Ks. Prałata Stefana Pieczki „Unitas in veritate” („Jedność w prawdzie”). Wydarzenie poprzedziła msza w kościele WNMP, podczas której homilię wygłosił przyjaciel ks. Stefana Pieczki – ks. Bogdan Kicinger. W ramach wydarzenia miał także miejsce koncert Krzysztofa Kiljańskiego z akompaniamentem Witolda Cisło.
– Chcielibyśmy, żeby nagroda ta była wyrazem naszego uznania dla tych, którzy nie uciekając od współczesności, mają odwagę szukać porozumienia, budować pomosty, wykraczać poza stereotypy i przyzwyczajenia. Dialog przeszłości ze współczesnością i, w pewnym sensie, z przyszłością, dialog międzyludzki, wreszcie dialog człowieka z Bogiem. Medal jest wyrazem szczególnego wyróżnienia i uznania. Nadawany jest za szczególne osiągnięcia na polu działalności dobroczynnej, społecznej, przyczynia się do podkreślenia wartości wpisanych w człowieka – tłumaczy kapituła medalu. Powołali ją: Jan Cieślak, Ryszard Frączek, ks. Ginter Kurowski, Janusz Nowak, Jolanta Rabczuk, Roman Wielecki, Czesław Sepioło, Adam Szecówka, ks. Jan Szywalski, ks. Marian Żagan, a skład powiększa się o laureatów medalu.
W tym roku medale przyznano: Barbarze Marciniak, Irenie Hlubek, ks. Jerzemu Hetmańczykowi, Krystianowi Niewrzołowi i Tadeuszowi Eckertowi.
Barbara Marciniak – urodziła się 6 grudnia 1940 r. w Wyżnianach, pow. Przemyślany, woj. Lwowskie, w pobliżu Zadwórza, zwanego „Polskimi Termopilami”. To tam w 1920 roku garstka żołnierzy polskich broniła Lwowa przed wielotysięczną konnicą Budionnego. Barbara jest córką Józefa i Emilii z d. Hawrysz. W 1944 roku mama Barbary zginęła w wypadku samochodowym, wracając ze Lwowa od ukrywającego się tam przed Ukraińcami męża. Miała rodzeństwo: siostrę Jadwigę i brata Zbigniewa. Wraz z rodziną podczas ekspatriacji w 1945 trafiła do Popielowa k. Opola. Następnie zamieszkała w Olszance k. Brzegu. Tam ukończyła siedmioklasową szkołę podstawową. Naukę kontynuowała w Liceum Ogólnokształcącym w Brzegu.
W latach 1958-1963 studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski) na Wydziale Filologiczno–Historycznym, gdzie uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. W 1963 wyszła za mąż za Tadeusza Marciniaka, pochodzącego również z kresowych Wyżnian. Doczekała się córki Joanny, która przedwcześnie zmarła w 2000 roku.
Pani Barbara 1967 roku ukończyła kurs akademicki i po egzaminie uzyskała Dyplom Kwalifikacyjny nauczyciela szkoły zawodowej. Jeszcze w tym samym roku została mianowana nauczycielem języka polskiego w Technikum Ekonomicznym w Raciborzu a w roku 1973 powołana na stanowisko profesora szkoły średniej.
W pamiętnym 1980 roku zdecydowanie włączyła się w tworzenie NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty a następnie zaangażowała się w prace Komisji Zakładowej w Zespole Szkół Ekonomicznych. Przez 6 kadencji pełniła funkcję sekretarza w Międzyzakładowej Komisji NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty w Raciborzu. Wniosła cenny materiał wspomnieniowy do filmu dokumentalnego na temat genezy i działalności raciborskiej „Solidarności” Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi za dwudziestoletnią wyróżniającą pracę pedagogiczną. Dwukrotnie (w roku 2000 oraz 2005) została odznaczona Złotym Medalem Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ ”Solidarność”.
Związana z parafią WNMP w Raciborzu podjęła współpracę z księdzem Stefanem Pieczką. Jako polonistka prowadziła przez 6 lat bibliotekę parafialną. Pani Barbara wychowała wiele pokoleń młodzieży, bazując na wartościach chrześcijańskich i patriotycznych. Bardzo lubiana i ceniona w okresie pracy edukacyjnej w szkole była wsparciem dla wielu młodych szukających swej drogi życia. Do dziś odwiedzana lub spotykana w czasie zjazdów swoich absolwentów jest pełna wiary i optymizmu pedagogicznego nadal potrafi wnosić radość tam, gdzie panuje smutek, a nadzieję tam, gdzie panuje pesymizm i zwątpienie.
Irena Hlubek – urodziła się 07 grudnia 1961 roku w Krzanowicach jako czwarte dziecko lekarza Jerzego Hlubka i żony Hildegardy. W 1980 roku ukończyła II Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Raciborzu. W 1984 roku uzyskała tytuł magistra w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Po studiach zamieszkała w Raciborzu i podjęła pracę w charakterze nauczycielki klas I-III w Szkole Podstawowej w Borucinie, w której dawniej pracował Jej dziadek Karol Hlubek – jako nauczyciel i organista w kościele. Brat Karola Ks. Józef Hlubek w latach 1906-1951r. był pierwszym proboszczem w Borucinie.
W 1989 dyplomem magistra ukończyła drugi fakultet na studiach filozoficzno-teologicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – Filia w Opolu. W latach 1996-2019 wielokrotnie organizowała zielone szkoły nad Morzem Bałtyckim dla klas trzecich z Borucina. Z chwilą podjęcia pracy w szkole założyła teatr dziecięcy, który od 1998 r. przyjął nazwę „Teatrzyk Niewielki” i został ulokowany w Domu Kultury w Borucinie. Wielokrotnie występowano dla lokalnej publiczności na różnych imprezach w Borucinie, Krzanowicach w Raciborzu. Teatr zajmował wysokie miejsca w powiatowych, wojewódzkich i ogólnopolskich przeglądach zespołów artystycznych. Irena Hlubek od wielu lat popularyzowała gwarę morawską (dialekt laski) pisząc różne wersje kolędników morawskich. Poza pracą w szkole w Borucinie dodatkowo uczyła religii w Raciborzu w Szkołach Podstawowych nr 12 i 13. W tym czasie współpracowała z Ks. Stefanem Pieczką. W następnych latach uczyła już religii w Borucinie, często w Gimnazjum i w Szkole Podstawowej w Krzanowicach.
Po przejściu na emeryturę w sierpniu 2022r. nadal uczy religii w Borucinie. W latach 1996 – 2019 była instruktorką poezji śpiewanej i piosenki aktorskiej Klubie piosenki poetyckiej i aktorskiej ”ATLANTYDA” najpierw w Domu Kultury „Strzecha”, a potem w Raciborskim Centrum Kultury. Młodzież pod kierunkiem Ireny Hlubek brała przez wiele lat udział w wielu prestiżowych konkursach ogólnopolskich zajmując wysokie miejsca oraz koncertowała w Raciborzu i poza Raciborzem. Znane i lubiane były „Zaduszki poetyckie” Atlantydy. W 2008r. otrzymała za tę pracę nagrodę Prezydenta Raciborza. Irena Hlubek jest autorką książek „Teatr niewielki”, „W kręgu teatru niewielkiego” oraz „120 lat Szkoły Podstawowej w Borucinie 1899 – 2019”. W 2000 roku ukończyła podyplomowe studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu – reżyserię teatru dzieci i młodzieży. Od 2001 roku jest nauczycielem dyplomowanym. Dla szkoły w Borucinie napisała i wyreżyserowała programy artystyczne z okazji 100,110 i 120-lecia. Za swą prace otrzymywała liczne nagrody dyrektora szkoły, nagrodę Ministra Edukacji w 1991r., a w 2007r. Nagrodę Kuratora i odznaczenia państwowe m. in. Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej. Od wielu lat zaangażowana w katolickim ruchu Komunia i Wyzwolenie.
Irena Hlubek to osoba bardzo wrażliwa, uczynna i życzliwa. Znakomity wychowawca dzieci i młodzieży. W życiu kieruje się wartościami chrześcijańskim i dobrem innych.
Ks. Jerzy Hetmańczyk – urodzony 28 stycznia 1950 roku w Zabrzu Rokitnicy. Wraz z siostrą Krystyną otrzymał staranne wychowanie katolickie rodziców Henryka i Gertudy z d. Syrzisko. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w VI Liceum Ogólnokształcącym Zabrze Rokitnica wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Nysie. 29 czerwca 1973 roku przyjął święcenia diakonatu. Rok później 28 kwietnia 1974 roku potrzymał w Opolu święcenia kapłańskie z rąk Franciszka Jopa.
W latach 1974-76, był wikariuszem w parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Gliwicach. Od 1976 roku pracował w parafii św. Marii Magdaleny w Dobrodzieniu. W 1978 roku objął posługę wikarego parafii św. Mikołaja i św. Franciszka Ksawerego w Otmuchowie, a od 1979 roku w parafii św. Bartłomieja w Łanach. Tu pracował przy początkach budowy kościoła w Nieznaszynie. . W latach 1981-82 był wikariuszem-ekonomem w par. św. Antoniego w Roszowickim Lesie. W 1983 roku został mianowany proboszczem w par. św. Michała Archanioła w Dziećmarowie i ex currendo w par. św. Katarzyny w Babicach k. Głubczyc. W 1990 roku został proboszczem parafii Jana Chrzciciela w Raciborzu – Ostróg, która jest zarazem sanktuarium Pana Jezusa Boleściwego oraz Matki Bożej Ostrogskiej.
Dzięki determinacji proboszcza po powodzi tysiąclecia w 1997 roku, która nawiedziła Racibórz osuszono ściany budowli, wyremontowano posadzki i ławki, zamontowano ogrzewanie. Dzięki niemu kościół na Ostrogu zyskał cztery nowe dzwony, uporządkowano dwa cmentarze, w tym zabytkowy cmentarz przy kościele. W 2020 roku Prezydent Andrzej Duda przyznał księdzu Jerzemu Złoty Krzyż Odrodzenia Polski. Ksiądz Jerzy znawca historii, kolekcjonerem porcelany i szopek bożonarodzeniowych, których zgromadził ponad 350. W wolnych chwilach pracuje na roboczo przy kościele, na cmentarzach i w ogrodzie. Często obdarowuje parafian swoimi plonami z ogrodu. Ksiądz Jerzy Hetmańczyk był przyjacielem księdza Stefana Pieczki, który go wprowadzał do parafii na Ostrogu, otrzymał też tytuł dziekana honorowego. Ksiądz Jerzy to bardzo skromny i gorliwy kapłan. Bardzo pracowity, dbający o parafina i powierzony mu kościół. Żyje też wydarzeniami naszego miasta. Obecny zawsze na najważniejszych uroczystościach kościelnych i państwowych.
Krystian Niewrzoł – urodził się 24 sierpnia 1946 roku w Raciborzu. Syn Ryszarda i Marii z d. Bulenda. Ukończył szkołę podstawową nr 3 przy ulicy ul. Kozielskiej w Raciborzu. Jest absolwentem Technikum Ekonomicznego w Opolu. Następnie ukończył Studium Kulturalne w Katowicach. Żonaty z Zofią, z którą doczekał się dzieci: Małgorzaty i Marka. Pracował w Powiatowym Domu Kultury na ulicy Chopina, awansowany na kierownika do Strzechy, gdzie z zespołem przygotował „Raciborskie Wesele”. Z uwagi na brak przynależności do PZPR zwolniony z pracy. Zawodowo związany z kulturą, pracował w radiu Vanessa, w Rafako jako instruktor w Klubie Fabrycznym. W sezonie letnim był kierownikiem ośrodka wczasowego w Łazach. Następnie związał się z Spółdzielnią Mieszkaniową Nowoczesna. W Zakładach Despol redagował gazetę „Raj Smakoszy”. Przez 16 lat był pracownikiem Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie, gdzie zajmował się interwencjami kryzysowymi w rodzinach oraz koordynował pomoc żywnościową dla osób ubogich w ramach programu PEAD.
Przez cały czas związany z mediami raciborskim. Z radiem Vanessa, Radiem Plus z Opola, raciborskim portalem internetowym, z „Naszym Dziennikiem” oraz z „Nowinami Raciborskimi”, z którymi redagował „Katolicki Dodatek Nowin”.
W 1981 roku wraz z księdzem Stefanem Pieczką był współzałożycielem raciborskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Przez wiele lat współorganizował Dni Kultury Chrześcijańskiej. Współpracował z Katolickim Centrum Kultury w Krakowie. W jej ramach przez cztery lata w raciborskich kościołach organizował wystawy o Janie Pawle II.
Był członkiem komitetu budowy pomnika św. Jana Pawła II, umieszczonym przed sanktuarium Matki Bożej w Raciborzu. Autor publikacji „Raciborskie ślady Jana Pawła II”, oraz „Miejsca pamięci Jana Pawła II na Ziemi raciborskiej.
Krystian Niewrzoł w od samego początku związany był z księdzem Stefanem Pieczką oraz z kościołem raciborskim. Bardzo aktywny, przedsiębiorczy, zawsze życzliwy, pełen uśmiechu i dobroci, gotowy nieść pomoc drugiemu człowiekowi.
Tadeusz Eckert – urodził się 20 maja 1962 roku w Głubczycach. Syn Krzysztofa i Marii z d. Derewienko. Dzieciństwo spędził w Baborowie. Tu też ukończył szkołę podstawową. W 1977 roku rodzina przeprowadziła się do Raciborza, gdzie nasz laureat w 1971 roku ukończył II LO im. A. Mickiewicza i Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w klasie klarnetu u Antoniego Kucznierza. Związany wówczas z raciborską parafią NSPJ miał częste kontakty z ks. Stefanem Pieczką m. in. przy okazji występów w kościele farnym jako członek zespołu instrumentalnego, z chórem licealnym prowadzonym przez Piotra Liberę.
Po ukończeniu studiów na Wydziale Pedagogiczno-Artystyczny cieszyńskiej filii Uniwersytetu Śląskiego, zamieszkał w Głubczycach. Żonaty z Lilianną nauczycielką gry na fortepianie, z którą ma trójkę dzieci: Natalię, Łukasza i Tomka.
Wieloletni nauczyciel muzyki, a przez 15 lat dyrektor Zespołu Szkół Ogólnokształcących, najdłużej – nauczyciel i chórmistrz w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia. Od 1988 r. założyciel i nieprzerwanie do dziś szef i dyrygent Chóru Mieszanego LO w Głubczycach. Przez 34 lata pracy z tym właśnie chórem zdobywa najwyższe laury w kraju i poza jego granicami. Obecnie dyrektor, założyciel Głubczyckiej Szkoły Chóralistyki „Angelus Cantat” i dyrygent Chóru Filharmonii Opolskiej.
Tadeusz Eckert był i jest zapraszany do wielu gremiów organizacyjnych i decyzyjnych jako ekspert, juror, ceniony autor nowatorskich programów. Współpracuje z wieloma instytucjami, stowarzyszeniami i środowiskami, z uczonymi i artystami. Nagradzany i wyróżniany odznaczeniami i tytułami każdego szczebla. Fenomenem jest stworzenie i rozwijanie w głubczyckim środowisku i szeroko poza nim wspólnoty ducha i przyjaźni, wielkiej rodziny ludzi, zwłaszcza młodych, których łączy umiłowanie śpiewu, muzyki, trud przygotowań, radość koncertowania, podróżowania, poznawania ludzi i świata w naturalnym obcowaniu z kulturą i sztuką. To jego talenty i ciężka praca stoją u podstaw tak wielu wymiernych osiągnięć i sukcesów, ale i nienazwanego dobra.
Jako dyrygent z głubczyckim chórem był zapraszany do Raciborza na Festiwale Kolędowe, Festiwal im. Eichendorffa czy Festiwal Muzyki Kameralnej i Organowej. Współpracował z Elżbietą Biskup, z raciborskim zespołem „Przecinek” współtworzył opolskie Koncerty Uwielbienia.
Tadeusz Eckert wciąż odkrywa duchowe wartości i otrzymuje przywilej wdrażania ich w swym życiu osobistym, rodzinnym i zawodowym, a w szczególności w pracy artystycznej z młodzieżą chóralną. Jest człowiekiem z charyzmą. Nie kryje się ze swą pobożnością i przyjaźnią z Bogiem. Pełen pasji i pomysłów, niezwykle aktywny. Zachwyca piękną polszczyzną i erudycją, potrafi być i dostojnie poważny, i swobodnie spontaniczny. Nie dziwi zatem, że od tylu lat wciąż zjednuje sobie, a przecież dla Bożej sprawy – dla Dobra i Piękna, tylu ludzi różnych stanów, od najmłodszych po najstarszych.
oprac. /kp/
Środowisko, jakość życia, ekologia
