Internetowe podwórka, czyli gdzie mają bawić się dzieci…

Latami przez szybę obserwowałam to, co się dzieje na zewnątrz. Były czasy lepsze i gorsze, bardziej obfite w młode pokolenie albo mniej. W cieplejsze dni dziki wrzask rozlegał się z trawnika przed moim blokiem, piłka „starszych chłopaków” uderzała o betonowe boisko i z hukiem wpadała na metalową siatkę, przyprawiając ją o drżenie. Maluchy układały babki z piasku, a mamy chłodziły się na ławkach, ustawionych roztropnie w cieniu drzew. Kilka bloków, jedno podwórko. Punkty obserwacyjne dla rodziców. Przestrzeń dla całej paczki dzieciaków o zróżnicowanym wieku i zróżnicowanych zainteresowaniach.

Kiedyś, jeszcze we wczesnym okresie mojego dzieciństwa, na podwórku stała wielka, żółta karuzela. Mogliśmy wejść na nią całą paczką, ktoś rozkręcał machinę i doskakiwał. Wrzaski, śmiechy, połowa dzieciaków schodziła się na sam środek placu, żeby uczestniczyć w tym zbiorowym szaleństwie. Ale później farba z karuzeli prawie całkowicie zeszła. Któryś z wandali przełamał okrągłą, drewnianą posadzkę. Rodzice apelowali do władz. My poszukaliśmy nowych uciech. Resztki zabrano.

Z placu zabaw została więc tylko górka z małą, czteroosobową karuzelą i huśtawkami. Rok temu zaczęto wycinać tam drzewa. Pod ostrzem pił znalazły się wszystkie cztery grusze. Dowiedziałam się wkrótce, że tworzyły zagrożenie, przyciągając pszczoły do swoich słodkich owoców. Korciło mnie, żeby w ramach manifestu ekologicznego w trakcie wycinki puścić na cały regulator przy otwartym oknie „Pamiętajcie o ogrodach”. Powstrzymałam się jednak.

Pół roku temu z nieznanych mi jeszcze wtedy przyczyn zlikwidowano niszczejące kosze na boisku. Potem słupki do wieszania siatki. Potem połowę każdej bramki do piłki nożnej. Wyjaśniono mi, że w miejscu boiska powstanie parking. Bo miejsc dla samochodów brakuje.

Ostatnio zauważyłam, że u podnóża naszej górki postawiono białą skrzynkę. Akurat przed feriami. Przez moment nie wierzyłam. Elektryczne draństwo ustawione w sam raz na drodze dla zjeżdżających co zimę na sankach dzieci. Argumentem przeciwko mojemu oburzeniu może być fakt, że zima w tym roku bezśnieżna. Cóż więc za różnica, czy parking powstanie rok wcześniej, czy rok później, skoro śnieg i tak nie sypie?

A potem wchodzę do Internetu i czytam sobie różne wypowiedzi dorosłych. Że oni! Oni to mieli dzieciństwo! Że bajki, że osiedle, że śmiechy chichy, wspinanie po drzewach, piaskownica, dzwonienie przez domofon, żeby ten a ten obywatel wyszedł na dwór. A my, a nasze młodsze rodzeństwo to tylko w gry komputerowe by grało i siedziało godzinami na fejsie. Tacy dojrzali, a tacy ślepi.

Trzepaki się usuwa, bo moda na panele, a w dodatku są teraz profesjonaliści do czyszczenia dywanów, kto by zresztą męczył się dziś z takim czyszczeniem publicznie. Koniki i karuzele niszczeją, a jak coś jest nietrwałe, to można się łatwo tego pozbyć. Wyjdzie taniej, niż odnowa, zwłaszcza, że na takim osiedlowym placu zabaw i tak nikt nie zarabia. Drzewa wycinają, bo są niebezpieczne. Na boiskach robią parkingi.

Jak tak na to wszystko sobie patrzę, to dochodzę do wniosku, że może już czas najwyższy stworzyć internetowe podwórka. Tanie to takie, można reklamy na stronach udostępniać, miasto albo inny właściciel osiedla jeszcze na tym zarobi, a dzieciaki miałyby gdzie się razem pobawić. Jakieś gry im podsunąć edukacyjne i byłyby pod opieką. Taka moja świetlana wizja, w której wszyscy są szczęśliwi.