Historia basenu miejskiego

W leżącym nad Odrą Raciborzu pływanie bylo sportem popularnym. Najpierw kąpano się właśnie w Odrze, co ze względu na zmieniający się prąd i mielizny na rzece było niebezpieczne. Przed I wojną światową Racibórz posiadał 2 pływalnie.

Były to baseny bardzo prymitywne, budowane w miesiącach letnich, bezpośrednio na Odrze. Miały one konstrukcję drewnianą z małymi przegrodami do kąpieli. Pływanie było możliwe bardzo rzadko, gdyż przy podwyższonym poziomie wody konstrukcja groziła zawaleniem, przy niskim zaś za słaby nurt nie stwarzał dostatecznych warunków sanitarnych. W czasie wojny oba baseny uległy zniszczeniu. Potem kąpano się więc bezpośrednio w Odrze, która rokrocznie pochłaniała ofiary. Pierwsze projekty budowy jeziora – basenu opracowano już w 1915 roku. W tym celu zakupiono nawet w pobliżu nowego szpitala miejskiego duży plac pod budowę. Jednak nowe projekty władz miejskich zakładały 3 różne miejsca usytuowania basenu: w starym parku miejskim, w pobliżu starych koszar i w parku Eichendorffa. W końcu ostatnie miejsce uzyskało aprobatę większości. W latach 1918-1919 wykopano pod basen miejsce o powierzchni 1 ha. W ten sposób powstał „Gondolteich”, służący w lecie do kapieli a w zimie jako lodowisko. Basen ten nie zaspokajał jednak potrzeb miasta, postrzegany był zresztą od początku jako prowizoryczny. 9 września 1923 r. rada miejska uchwalila budowę nowoczesnego basenu, który miał się znajdować po przeciwnej stronie ulicy. Jego budowę rozpoczęto z początkiem roku 1924, a z końcem lipca 1925 r. uroczyście otwarto gotowy obiekt. Kąpielisko dysponowało kilkoma przebieralniami, natryskami, prysznicami i zapleczem sanitarnym. Cały kompleks był ogrodzony wysokim betonowym murem, który dzielił także basen dla kobiet od basenu dla mężczyzn. W czasie zawodów pływackich można było na basenie z łatwością wyznaczyć 50 -metrowe tory dla zawodników. Basen składał się z 2 pływalni. Powierzchnia każdej z nich wynosiła 1800 m. Głębokość basen od 80 cm do 2,5 m. W miejscach gdzie wybudowano wielopoziomowe skocznie i trampoliny głębokość basenu wynosiła 3 metry. Wodę do basenu sprowadzano betonowymi rurami z kilku pobliskich źródeł artezyjskich oraz nagrzaną z Gondolteichu. Jednak wkrótce przeprowadzone badania chemiczne i bakteriologiczne wykazały, iż w wodzie źródlanej znajduje się za dużo żelaza, a w wodzie ze stawu zbyt dużo bakterii. W związku z tym wybudowano na terenie byłego Keilschen Bades oczyszczalnię, uzdatniającą wodę w basenie. Woda ta była odtąd filtrowana i chlorowana. Cały proces spuszczania wody z basenu, filtrowania i chlorowania oraz powtórnego napełniania basenu trwał 3 dni. Mimo to czynność tę powtarzano często, więc basen raciborski należał pod względem czystości do wzorowych. Basen cieszył się od chwili otwarcia niezmierną popularnością. Całe szkoły wraz z nauczycielami przychodzily tu pobierać naukę pływania. Przed właściwym pływaniem ćwiczono w szkołach na „sucho”, używajac do tego celu drewnianych ław. Obiekt dysponował także wystarczającą ilością miejsca dla kąpieli słonecznych. Nad bezpieczeństwem pływających czuwało kilku ratowników, zakwaterowanych na terenie kąpieliska. Koszt budowy (której początek przypadł na szczęście pod koniec kryzysu inflacyjnego w Niemczech) wyniósł ogromną sumę 240 tys. RM. Przeciwnicy budowy już wkrótce musieli uznać, że ich początkowy sceptycyzm był nieuzasadniony. Planowano także wybudowanie w środku obiektu, pomiędzy basenem kobiecym i męskim, gdzie znajdowała się kawiarnia i taras widokowy, basenu krytego z wieloma urządzeniami do terapii wodnej. Projektu tego jednak nie zrealizowano

/Piotr Sput/