Historie raciborzan: Uzależniony od komputera

Podchody, berek, chowany, palant, dwa ognie- czy dzisiejsze dzieci znają te nazwy? Nie, one zajęte są grami komputerowymi. Dużo na ten temat wie mama Grzesia. Czytaj wywiad.

Julia Anna Pawlak: Kiedy kupiła pani komputer?

Mama Grzesia: Kilka lat temu. Grzesiek miał wtedy 12 lat. Bardzo chciał mieć komputer, żeby łatwiej rozwiązywało mu się zadania do szkoły. Zresztą same panie nauczycielki namawiały mnie na to. "Trzeba iść z postępem, a w internecie znajdzie pani wszystko". Nie byłam do tego zakupu szczególnie przekonana. W końcu jednak uległam.

JAP: Czy faktycznie przydał się do nauki?

MG: Na początku tak. Grzesiu często siedział i uczył się. Czasami drukował na komputerze ściągi. Nie miałam mu za złe tych ściąg, bo przynajmniej uczył się przez przepisywanie. Zakup przydał się i był dość użyteczny.

JAP: Jak zaczął się nałóg pani syna? Co miało na to wpływ?

MG: Przede wszystkim koledzy. Miał wielu kolegów. Zaczęła się era gier komputerowych. Jego koledzy przychodzili pograć, on chodził do nich. Na początku się cieszyłam. Fajnie, że w końcu poznałam   kumpli mojego syna. Mieli co robić. Śmialiśmy się razem, opowiadali mi historie jakie spotykały ich w szkole.

JAP: Kiedy zaczęło dziać się coś złego?

MG: To nie był przeskok. To była bardzo delikatna granica. Chłopaki przychodzili pograć i zaczęli się zamykać w pokoju. Grzesio mówił mi "mamo nie przeszkadzaj nam". Konkurowali między sobą. Coraz rzadziej przychodzili do nas. Grzesiu zamyka się w pokoju i grał "przez internet".

JAP: Byli wirtualni koledzy?

MG: Tłumaczył mi, że gra z kumplami i umawiają się na jakąś godzinę na jakiejś stronie czy coś. Nie wiedziałam dokładnie jak to działa. Zapytałam go, czemu już się nie spotykają, a on odpowiedział, że  po co mają chodzić, skoro mogą zostać w domu i grać wirtualnie.

JAP: Uwierzyła mu pani?

MG: Moje dziecko było złote. Jasne, że mu uwierzyłam. Spotkałam kiedyś w sklepie jego kolegę i zapytałam "Kto z was wygrywa?", a Kacper odpowiedział, że nie wie o czym mówię. Wytłumaczyłam, że chodzi o te gry przez internet. Powiedział mi, że już nie grają, że chodzą do innego kolegi na PlayStation.

JAP: Powiedziała pani synowi o tym, czego się pani dowiedziała?

MG: Nie. Ukrywałam to i próbowałam podejrzeć czym on się tam zajmuje. Okazało się, że gra przez internet z obcymi ludźmi w jedną i tę samą grę. Próbowałam zagadać w co gra i jakoś porozmawiać z nim. Nie dało się. Niedługo potem była wywiadówka. Nauczycielka mojego cudownego syna kazała mi zostać po lekcjach. Grzesiu nigdy nie był orłem, ale był inteligentnym dzieckiem. Powiedziała mi, że ma problemy z komunikacją, że do Grzesia mało co dociera. Opowiada tylko na przerwach o jakiejś grze i wszyscy już się z niego śmieją.

JAP: Pamięta pani co to była za gra?

MG: To bez różnicy. Pamiętam tylko, że na allegro któregoś razu widziałam postaci z tej gry do sprzedania. Ludzie handlowali poziomami na których byli w grze. To było całe życie mojego syna.

JAP: Ile Grześ przesiadywał na komputerze godzin?

MG: Mając 14 lat wracał ze szkoły koło 14-15:00 zjadał obiad i wskakiwał na komputer. Mógł go mieć włączony do 22:00. Taka była zasada. Łamał ją. Wyłączał go o 22:00, ale często słyszałam go w nocy krzyczącego, bo coś poszło mu nie tak.

JAP: Dlaczego pani nic nie zrobiła?

MG: Próbowałam. Kiedyś wyłączyłam mu komputer i zabrałam kabel. Wpadł w furię. Krzyczał, prosił, płakał. Zdemolował cały swój pokój.

JAP: Oddała mu pani kabel?

MG: Obiecał, że już nie będzie, że będzie się ograniczał. Oddałam. Która matka by nie oddała? Miałam nadzieję, że wszystko się zmieni. Nic się nie zmieniło. Zabrałam mu kabel, jak był w szkole. Udawał, że tego nie zauważył i jak poszłam spać to wykradł mi go. Zrozumiałam wtedy, że sama sobie nie dam rady. Poprosiłam o pomoc psychologa. Grzesiu chodził na terapię. Usunęłam internet z domu. Miał tylko komputer, kilka podstawowych gier i programy naukowe. W końcu daliśmy sobie z tym radę, ale 5 lat piekła miałam już w swojej głowie.

JAP: Jak to wygląda teraz? Ile lat ma pani syn? Wyleczył się całkowicie z nałogu?

MG: Studiuje teraz. Nie miał od tego czasu problemów. Potrafimy się z tego śmiać, ale wtedy to była prawdziwa tragedia.

JAP: Jak pani teraz uważa- z perspektywy czasu. Komputer to coś złego, czy dobrego?

MG: Nie jestem osobą konsekwentną. Nie potrafiłam dopilnować mojego syna. Przypuszczam, że jakby żył mój mąż, to wszystko byłoby w porządku i stanowczo kontrolowałby syna. Męża z nami nie ma i musiałam radzić sobie sama. Komputer to dobra rzecz, ale z umiarem.

JAP: Dziękuję bardzo za wywiad.

MG: Dziękuję.

Obserwuj nas w Google News

Środowisko, jakość życia, ekologia