35. rocznica sakry biskupa Jana Wieczorka oraz 60 lat kapłaństwa bp Jana Bagińskiego metropolitalny obchód odpustu z okazji święta Wniebowzięcia NMP okazją do wspólnej modlitwy w rudzkim sanktuarium.
W służbie Bogu i ludowi
– Wiara, Ewangelia, Jezus Chrystus – wszystkie te trzy dary Boże nadają głęboki sens ludzkiemu życiu, o którym mówi psalmista, że miarą jego lat siedemdziesiąt, osiemdziesiąt, gdy jesteśmy mocni. Patrzymy na naszego Jubilata i już od razu widzimy, że to prawda. Mocny! – mówił bp Andrzej Czaja podczas ubiegłorocznej mszy św. z okazji 80. urodzin biskupa Wieczorka. A dziś, również w Rudach, dziękowano za 35. rocznicę jego święceń biskupich.
Jan Wieczorek urodził się 8 lutego 1935 w Bodzanowicach (gmina Olesno). Wykształcenie zdobywał najpierw w gimnazjum w Gliwicach, a następnie w gliwickim Niższym Seminarium Duchownym oraz w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie. W czerwcu 1958 r. otrzymał święcenia prezbiteratu, a trzy lata później ukończył studia na Wydziale Prawa kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Po studiach pracował jako wykładowca prawa kanonicznego w nyskim seminarium oraz jako obrońca węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim w Opolu. Jednocześnie pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Królewskiej Wsi (1961-1964), a potem pełnił funkcję osobistego sekretarza opolskiego biskupa pomocniczego Henryka Grzondziela. W 1969 r. trafił do parafii Świętej Trójcy w Bogacicy, gdzie najpierw był administratorem, a później proboszczem.
16 sierpnia 1981 r. bp Alfons Nossol udzielił ks. Wieczorkowi święceń biskupich. Jego mottem zostało zawołanie „ Servire populo” – „Służyć ludowi”. Do 1992 r. Jan Wieczorek był biskupem pomocniczym diecezji opolskiej (zajmował się m.in. sprawami małżeńskimi, finansowymi, budownictwa sakralnego oraz odpowiadał za pielgrzymki i procesje), a kiedy w marcu tego roku utworzono diecezję gliwicką został jej biskupem. W 2011 r. złożył rezygnację z tej funkcji na ręce papieża Benedykta XVI i od tej pory jest biskupem seniorem diecezji gliwickiej („swojej diecezji”).
Jego służba ludowi przejawiała się (i nadal przejawia) na różne
sposoby. Przyczynił się np. do utworzenia i rozwoju Ośrodka Formacyjno-Edukacyjnego przy rudzkim sanktuarium, Katolickiego Centrum Edukacji Młodzieży w Gliwicach (które szkoli nie tylko młodzież, ale także nauczycieli) oraz Ośrodek Rehabilitacyjno–Edukacyjny dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Rusinowicach. Powołał także diecezjalny oddział Caritas. Pełnił także funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej Fundacji „Opoka”, która stawia sobie za cel „służenie Kościołowi Katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz prowadzi katolicki internetowy serwis informacyjny.
Nawet przebywając na emeryturze biskup stara się wypełniać swoje motto przyjęte 35 lat temu: uczestnicy każdy rozpoczynający się turnus rehabilitacji w Rusinowicach mogą liczyć na odwiedziny biskupa seniora. Bliski jest mu również los gliwickiego hospicjum.
W uznaniu dla jego zasług dla diecezji radni Gliwic przyznali mu w 2011 r. tytuł honorowego obywatela miasta. W uzasadnieniu decyzji radni napisali że „- Uczynienie z naszego miasta stolicy diecezji kościoła katolickiego w sposób istotny przyczyniło się do podniesienia jego rangi. Ks. bp Jan Wieczorek budował od podstaw zręby gliwickiej organizacji kościelnej”
Zobacz relację z uroczystości w bazylice w Rudach >>>
Służba Bogu i ludziom to również hasło, które podczas świeceń kapłańskich przyjął bp Jan Bagiński. „Kiedy dowiedziałem się od księdza prymasa Józefa Glempa, że mam być biskupem, poczułem się tak, jakby grom mnie raził. Starałem się przekonać prymasa, że nie planowałem być biskupem i wolę wrócić do parafii. Był nieugięty. Przypomniał mi, że papież podjął decyzję, a ja ślubowałem posłuszeństwo” – opowiadał w wywiadzie z okazji 25-cio lecia sakry. W tym roku minęło już 31 od kiedy został biskupem i 60 od momentu przyjęcia święceń kapłańskich.
Jan Bagiński urodził się na Wołyniu 31.05.1932 r. Jak wspomina przeżył rzeź wołyńską dzięki pomocy ukraińskich sąsiadów. W 1946 r. wraz z rodziną trafił do Opola gdzie ukończył studia w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie i Opolu oraz przyjął święcenia kapłańskie (17.06.1956 r.). Następnie kontynuował studia na Wydziale Teologicznym KUL.
Swoją pracę duszpasterską rozpoczął w parafii św. Mikołaja w Pyskowicach. W tym samym czasie otrzymał zadanie wybudowania filialnego kościoła w Pniewach. W kolejnych latach był wikariuszem w MB Nieustającej Pomocy Opolu i proboszczem w kluczborskiej parafii MB Wspomożenia Wiernych. Od 1979 r. pełnił funkcję dziekana w Kluczborku, a w 1981 r. został dziekanem kluczborskiego regionu duszpasterskiego
Oprócz posługi w parafiach prowadził też zajęcia w nyskim seminarium oraz był prefektem alumnów oraz wicerektorem placówki. Nie uniknął inwigilacji ze strony Służby Bezpieczeństwa. Wraz z innymi klerykami został przez funkcjonariuszy SB oblany kwasem, próbowano go także pozyskać jako tajnego współpracownika. Późniejszy biskup był śledzony i podsłuchiwany. W 2007 r. IPN przyznał mu status pokrzywdzonego.
Święcenia biskupie przyjął z rąk prymasa Polski Józefa Glempa 15 sierpnia 1985 r. W tym dniu powołano go na stanowisko wikariusza generalnego diecezji. Objął również urząd przewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego. Zajmował się duszpasterstwem ogólnym i sakramentalnym, sprawami rodzinnymi, charytatywnymi, misyjnymi i zakonnymi oraz opiekował się kluczborskim regionem duszpasterskim. Na biskupią emeryturę przeszedł 14 sierpnia 2009 r.
Wspólne obchody jubileuszy święceń są nie tylko okazją do przypomnienia zasług biskupów seniorów, ale mogą stanowić także źródło inspiracji dla młodych księży i osób świeckich zaangażowanych w życie Kościoła.
/kc/
Środowisko, jakość życia, ekologia
