Dzień solidarności z osobami chorymi na schizofrenię

18 września obchodziliśmy już po raz czwarty, dzień solidarności z osobami chorymi na schizofrenię.

Bardzo mało z nas wie co to za choroba a nawet 25 procent z nas o takiej chorobie w ogóle nie słyszało.

Słowo „schizofrenia” dosłownie oznacza „rozszczepienie umysłu”, ale nie w sensie posiadania więcej niż jednej osobowości. Osoba dotknięta schizofrenią może mieć trudności w odróżnianiu fantazji od rzeczywistości, zachowaniu jasnego toku myślowego oraz panowaniu nad emocjami. Jest to bardziej rozszczepienie pomiędzy myśleniem i czuciem. Pacjenci mają trudności w łączeniu obu tych procesów.

Objawy:

* omamy (najczęściej są to omamy słuchowe)
* urojenia (nieprawdziwych przekonań o różnej, czasami bardzo dziwacznej, niezwykłej, metafizycznej treści)
* zaburzenia form myślenia (brak spójności, rozluźnienie skojarzeń, nieprzestrzeganie przyjętego zakresu pojęć, stosowanie neologizmów)
* niekiedy zachowanie agresywne, zagrażające samemu pacjentowi lub innym. Ale chorzy na schizofrenię nie popełniają więcej przestępstw niż zdrowi
* deficyty w zakresie ekspresji emocji, również przejawiające się trudnością w nazywaniu stanów emocjonalnych
* wycofanie z kontaktów społecznych, zamykają w świecie własnych doznań. Zamykanie się (autyzm) prowadzi do znacznego upośledzenia funkcjonowania. Schizofrenia może rozwijać się powoli (lekkie zmiany w sferze kontaktów interpersonalnych, zdziwaczenie), lub objawić się raptownie (silny atak wszystkich objawów)

Choroba zwykle przebiega rzutami – występują okresy nasilenia objawów i ich ustępowania (remisji). W okresach zaostrzeń pacjent zwykle nie ma poczucia choroby. Jest to podstawowy problem dla otoczenia i lekarza psychiatry.

Przyczyny:

Jak do tej pory nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie: co wywołuje schizofrenię. Istnieje natomiast szereg hipotez wzajemnie się uzupełniających, z których każda zawiera w sobie jakąś część prawdy:

* zaburzona równowaga neuroprzekaźników w mózgu, przede wszystkim dopaminy, a także innych (serotoniny, noradrenaliny);czynniki genetyczne,
* czynniki środowiskowe, takie jak infekcje, czy komplikacje porodowe,
* czynniki psychospołeczne, takie jak sytuacja rodzinna czy stres nagły lub przewlekły
* schizofrenia może mieć wiele przyczyn, które wchodzą ze sobą w interakcje

Co możesz zrobić?

* Zasięgnij opinii lekarza psychiatry
* Szukaj wsparcia wśród bliskich, nie zamykaj się
* Staraj się być jak najbardziej aktywny w społeczeństwie, to pozwoli Ci zmniejszyć szanse nawrotu choroby

Co zrobi lekarz?

* Specjalista psychiatra starannie przeprowadzi wywiad kliniczny w oparciu o kryteria diagnostyczne ustalone i stosowane przez lekarzy na całym świecie.
* Przepisze nowoczesne leki psychotropowe II generacji, które uwalniają od objawów psychotycznych, jak urojenia i omamy, nie wywołując poważniejszych skutków ubocznych, typowych dla starszej generacji neuroleptyków.
* Skieruje na psychoterapię, która pomaga zredukować stres, uczy społecznych umiejętności i pomaga w przyswojeniu efektywniejszych strategii radzenia sobie z uporczywymi symptomami.

Psychoterapia prowadzona jest w różnych uzupełniających się formach:

* psychoterapia indywidualna – w kontakcie z terapeutą, osoba chora ma szanse przełamać swój lęk wobec ludzi i zostać wyprowadzona z urojonego świata na powrót do świata realnego. Psychoterapeuta pomaga choremu zrozumieć, co się z nim dzieje…
* psychoterapia grupowa – chory ma okazję podzielić się swoimi doświadczeniami, nabrać zaufania do innych i zbudować z nimi więzi.
* treningi umiejętności – chorzy uczą się codziennych umiejętności, z którymi czasem mają problem po długim pobycie w szpitalu. Wśród treningów umiejętności społecznych znajdują się treningi: budżetowy, kulinarny, obsługi sprzętu technicznego, asertywności, komunikacji interpersonalnej.
* terapia środowiskowa – żeby terapia była bardziej efektywna najbliżsi chorego, czyli jego rodzina powinni współuczestniczyć w terapii.
* terapia zajęciowa – wykorzystuje się tu formy artystyczne (muzykoterapia, choreoterapia, zajęcia teatralne), kładąc nacisk na proces twórczy, zaangażowanie w pracę i poczucie satysfakcji. W czasie takiej terapii chorzy odkrywają w sobie nowe możliwości twórcze, co ma to efekt wzmacniający.

Co może zrobić rodzina?

* Przestać się obwiniać za chorobę
* Obniżyć napięcie w środowisku rodzinnym dbając o dobrą komunikację
* Ustanowić realistyczne oczekiwania wobec chorego
* Aktywnie pomagać choremu wrócić do czynnego życia w społeczeństwie
* Zmotywować bliską osobę do terapii

Zachowanie dzieci i nastolatków chorych na schizofrenie może się różnić od zachowań chorych dorosłych.
Podczas badania psychiatra dziecięco – młodzieżowy zwraca uwagę na następujące sygnały wskazujące na prawdopodobieństwo schizofrenii:

– kłopoty z odróżnianiem fantazji od rzeczywistości,
– widzenie i słyszenie rzeczy nie istniejących tu i teraz (omamy słuchowe i wzrokowe),
– nielogiczne myślenie,
– bardzo obrazowe i udziwnione myśli i pojęcia,
– skrajne nastroje,
– dziwaczne zachowania,
– koncepcje, za którymi inni „nie nadążają”,
– zachowywanie się jak dziecko młodsze (nieadekwatnie do wieku),
– nasilone leki, napady strachu,
– branie fikcji telewizyjnej za rzeczywistość,
– poważne problemy w zawieraniu i utrzymywaniu przyjaźni.
Zachowanie dziecka chorego na schizofrenie na ogół zmienia się powoli, więc jego „inność” zauważa się dopiero po jakimś czasie. Dziecko, które dotychczas lubiło towarzystwo innych osób, staje się nieśmiałe, zamyka się w sobie, zdaje się przebywać we własnym świecie. Niekiedy z jego napomknień wynika, ze towarzyszą mu dziwaczne lęki i myśli. Nie odstępuje na krok matki czy ojca, jego wypowiedzi stają się nielogiczne, pozbawione sensu. Często zdarza się, że osobami, które jako pierwsze zauważają te wczesne objawy choroby, są nauczyciele.

Schizofrenia to bardzo poważna choroba. Wczesne jej wykrycie i jak najszybsze rozpoczęcie leczenia odgrywają niezwykle istotną rolę. Dzieci, u których obserwuje się wymienione wyżej zmiany w zachowaniu, powinny zostać poddane kompleksowej ocenie psychiatrycznej. Najczęściej trzeba opracować indywidualny program leczenia, co wymaga zaangażowania różnych specjalistów. Obejmuje on leczenie farmakologiczne, psychoterapię indywidualną, terapię rodzinną, specjalne programy edukacyjne i programy aktywizujące dziecko itd. Odpowiednie leki psychiatryczne stosuje się w zależności od rozpoznanych objawów i problemów. Podawanie leków musi nadzorować w sposób ciągły psychiatra dziecięco – młodzieżowy. Rodzice, którzy podejrzewają u swego dziecka chorobę psychiczną, powinni zgłosić się do lekarza rodzinnego lub pediatry po skierowanie do psychiatry dziecięco – młodzieżowego specjalizującego się w wykrywaniu i leczeniu schizofrenii u dzieci.

/mastef/

Specjalnie dla Czytelników naszego portalu zorganizujemy spotkanie z psychiatrą i specjalistą medycyny naturalnej, którzy opowiedzą na ten temat dużo więcej. Osoby zainteresowane spotkaniem prosimy o dokonanie rezerwacji na adres [email protected] lub listownie. Spotkanie to odbędzie się na początku października.

Obserwuj nas w Google News

Środowisko, jakość życia, ekologia