Jan Paweł II wymieniony jest wśród świętych i błogosławionych w rozważaniach wielkopiątkowej Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum, którą po raz pierwszy poprowadzi w tym roku papież Benedykt XVI.
Autorem rozważań modlitewnych towarzyszących tej Via Crucis jest w tym roku arcyprezbiter bazyliki świętego Piotra arcybiskup Angelo Comastri. Ich tekst został opublikowany przez Watykan i można je kupić w księgarniach.
Przy dwunastej stacji Drogi Krzyżowej- "Jezus umiera na krzyżu" w Koloseum zabrzmią następujące słowa: "Z krzyża wyrasta nowe życie Szawła, z krzyża wyrasta nawrócenie Augustyna, z krzyża wyrasta szczęśliwe ubóstwo Franciszka z Asyżu, z krzyża wyrasta promieniująca dobroć Wincentego á Paulo; z krzyża wyrasta heroizm Maksymiliana Kolbe, z krzyża wyrasta cudowna miłość Matki Teresy z Kalkuty, z krzyża wyrasta odwaga Jana Pawła II".
Podczas Drogi Krzyżowej pojawi się bezlitosna krytyka współczesnych społeczeństw, żyjących w poczuciu fałszywej wolności: "Dziś przez oszukańczą propagandę szerzy się głupia apologia zła, absurdalny kult szatana, szalone pragnienie łamania zasad, kłamliwa i pusta wolność, która wynosi kaprys, wadę i egoizm ukazując je jako zdobycze cywilizacji".
Trwogą i niepokojem przepełniony jest fragment na temat szerzących się w społeczeństwach ataków na instytucję rodziny: "Wydaje się, że mamy do czynienia z jakimś anty-Początkiem, anty- planem, z diaboliczną pychą, która zamierza zmieść rodzinę. Człowiek chciałby na nowo wymyślić człowieczeństwo zmieniając reguły samego życia".
Pełne ponurych i poruszających obrazów refleksje kończy przepojone optymizmem przypomnienie o tym, że "ostatnim słowem jest Wielkanoc, triumf życia, zwycięstwo dobra nad złem i miłości, która pokonuje wszelką nienawiść".
Tradycja Drogi Krzyżowej w Koloseum lub wokół niego w Wielki Piątek każdego roku sięga Roku Świętego 1750, kiedy to zapoczątkował tę praktykę św. Leonard z Porto Maurizio (koło Genui; 1676-1751), wielki czciciel Męki Pańskiej. Zwyczaj ten przetrwał do upadku Państwa Kościelnego w 1870, kiedy to Pius IX ogłosił się więźniem Watykanu i w praktyce przez całe dziesięciolecia nie było żadnych publicznych procesji czy innych manifestacji z udziałem papieża na ulicach Rzymu. Praktykę tę wznowił w 1964 Paweł VI.
Początkowo rozważania do poszczególnych stacji brano z Pisma Świętego, z tekstów Ojców i Doktorów Kościoła i innych świętych. W latach 1970-78 Ojciec Święty osobiście prowadził każdą Via Crucis, a rozważania do niej opierał na tekstach biblijnych (1970), pismach św. Leona Wielkiego (1971), św. Augustyna (1972), św. Franciszka Salezego (1973), św. Ambrożego (1974), św. Pawła od Krzyża (1975), Ojców Kościoła (1976), św. Teresy (1977) i św. Bernarda (1978).
Jan Paweł II, przejmując zwyczaj swego poprzednika, rozważania do Drogi 13 kwietnia 1979 zaczerpnął z jego przemówień, 4 kwietnia 1980 wykorzystał do tego treści zawarte w regule św. Benedykta, w 1981 (17 IV) – św. Katarzyny Sieneńskiej, w rok później (9 IV 1982) – św. Bonawentury a pisząc rozważania do poszczególnych Stacji na 1 kwietnia 1983, oparł się na pismach św. Anieli z Foligno.
W 1984 do Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek 20 kwietnia, na zakończenie Roku Świętego Odkupienia, Ojciec Święty napisał własne rozważania. W następnych latach prosił o to osoby z zewnątrz: duchownych i świeckich z różnych krajów, z czasem nawet niekatolików. Pierwszym autorem zaproszonym przez papieża był w 1985 włoski pisarz Italo Alighiero Chiusano (1926-95; urodzony we Wrocławiu), a w 1989 – Marek Skwarnicki.
W 1993 po raz pierwszy teksty napisała kobieta – m. Anna Maria Canopi, przełożona opactwa benedyktyńskiego "Mater Ecclesiae" na włoskiej wyspie św. Juliusza, a w następnym – po raz pierwszy autor niekatolicki, prawosławny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I. Po nim jeszcze trzykrotnie autorami rozważań byli niekatolicy, w tym protestancka mniszka Minke de Vries ze Szwajcarii (1995) i ormiański katolikos Garegin I (1997). W Roku Świętym 2000 rozważania napisał ponownie Ojciec Święty, w rok później zaczerpnięto je z pism kard. Johna H. Newmana (1801-90), a w 2002 autorami medytacji było 14 dziennikarzy – kobiet i mężczyzn, akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej, wśród nich red. Jacek Moskwa w Polski.
/Żródło: PAP/
Przy dwunastej stacji Drogi Krzyżowej- "Jezus umiera na krzyżu" w Koloseum zabrzmią następujące słowa: "Z krzyża wyrasta nowe życie Szawła, z krzyża wyrasta nawrócenie Augustyna, z krzyża wyrasta szczęśliwe ubóstwo Franciszka z Asyżu, z krzyża wyrasta promieniująca dobroć Wincentego á Paulo; z krzyża wyrasta heroizm Maksymiliana Kolbe, z krzyża wyrasta cudowna miłość Matki Teresy z Kalkuty, z krzyża wyrasta odwaga Jana Pawła II".
Podczas Drogi Krzyżowej pojawi się bezlitosna krytyka współczesnych społeczeństw, żyjących w poczuciu fałszywej wolności: "Dziś przez oszukańczą propagandę szerzy się głupia apologia zła, absurdalny kult szatana, szalone pragnienie łamania zasad, kłamliwa i pusta wolność, która wynosi kaprys, wadę i egoizm ukazując je jako zdobycze cywilizacji".
Trwogą i niepokojem przepełniony jest fragment na temat szerzących się w społeczeństwach ataków na instytucję rodziny: "Wydaje się, że mamy do czynienia z jakimś anty-Początkiem, anty- planem, z diaboliczną pychą, która zamierza zmieść rodzinę. Człowiek chciałby na nowo wymyślić człowieczeństwo zmieniając reguły samego życia".
Pełne ponurych i poruszających obrazów refleksje kończy przepojone optymizmem przypomnienie o tym, że "ostatnim słowem jest Wielkanoc, triumf życia, zwycięstwo dobra nad złem i miłości, która pokonuje wszelką nienawiść".
Tradycja Drogi Krzyżowej w Koloseum lub wokół niego w Wielki Piątek każdego roku sięga Roku Świętego 1750, kiedy to zapoczątkował tę praktykę św. Leonard z Porto Maurizio (koło Genui; 1676-1751), wielki czciciel Męki Pańskiej. Zwyczaj ten przetrwał do upadku Państwa Kościelnego w 1870, kiedy to Pius IX ogłosił się więźniem Watykanu i w praktyce przez całe dziesięciolecia nie było żadnych publicznych procesji czy innych manifestacji z udziałem papieża na ulicach Rzymu. Praktykę tę wznowił w 1964 Paweł VI.
Początkowo rozważania do poszczególnych stacji brano z Pisma Świętego, z tekstów Ojców i Doktorów Kościoła i innych świętych. W latach 1970-78 Ojciec Święty osobiście prowadził każdą Via Crucis, a rozważania do niej opierał na tekstach biblijnych (1970), pismach św. Leona Wielkiego (1971), św. Augustyna (1972), św. Franciszka Salezego (1973), św. Ambrożego (1974), św. Pawła od Krzyża (1975), Ojców Kościoła (1976), św. Teresy (1977) i św. Bernarda (1978).
Jan Paweł II, przejmując zwyczaj swego poprzednika, rozważania do Drogi 13 kwietnia 1979 zaczerpnął z jego przemówień, 4 kwietnia 1980 wykorzystał do tego treści zawarte w regule św. Benedykta, w 1981 (17 IV) – św. Katarzyny Sieneńskiej, w rok później (9 IV 1982) – św. Bonawentury a pisząc rozważania do poszczególnych Stacji na 1 kwietnia 1983, oparł się na pismach św. Anieli z Foligno.
W 1984 do Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek 20 kwietnia, na zakończenie Roku Świętego Odkupienia, Ojciec Święty napisał własne rozważania. W następnych latach prosił o to osoby z zewnątrz: duchownych i świeckich z różnych krajów, z czasem nawet niekatolików. Pierwszym autorem zaproszonym przez papieża był w 1985 włoski pisarz Italo Alighiero Chiusano (1926-95; urodzony we Wrocławiu), a w 1989 – Marek Skwarnicki.
W 1993 po raz pierwszy teksty napisała kobieta – m. Anna Maria Canopi, przełożona opactwa benedyktyńskiego "Mater Ecclesiae" na włoskiej wyspie św. Juliusza, a w następnym – po raz pierwszy autor niekatolicki, prawosławny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I. Po nim jeszcze trzykrotnie autorami rozważań byli niekatolicy, w tym protestancka mniszka Minke de Vries ze Szwajcarii (1995) i ormiański katolikos Garegin I (1997). W Roku Świętym 2000 rozważania napisał ponownie Ojciec Święty, w rok później zaczerpnięto je z pism kard. Johna H. Newmana (1801-90), a w 2002 autorami medytacji było 14 dziennikarzy – kobiet i mężczyzn, akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej, wśród nich red. Jacek Moskwa w Polski.
/Żródło: PAP/
Środowisko, jakość życia, ekologia
- reklama -
- reklama -
