Czterech urzędników raciborskiego magistratu przeszło szkolenie w zakresie języka migowego. Dzięki temu niesłyszący petenci będą mogli szybciej i sprawniej załatwić swoje sprawy w Urzędzie.
Urzędnicy, którzy odbyli kurs, pracują w wydziałach: lokalowym i spraw obywatelskich, biurze obsługi interesantów i Urzędzie Stanu Cywilnego.
Kurs języka migowego przeprowadził Opolski Oddział Polskiego Zawiązku Głuchych. Trwał 3 miesiące i obejmował podstawy języka migowego. W tym czasie urzędnicy poznali ok. 400 znaków, w tym zwroty grzecznościowe oraz wyrazy "podanie" czy "dowód osobisty", niezbędne do służenia pomocą osobie niesłyszącej przy załatwianiu spraw w urzędzie.
Odbyty kurs jest pierwszym etapem szkolenia. Kolejny odbędzie się w przyszłym roku. W tym czasie urzędnicy będą szkolić zdobyte już umiejętności oraz poznają język migowy, ukierunkowany na służby cywilne.
Języki migowe są sprawnymi systemami komunikowania się, pozwalającymi na swobodne nadawanie i odbiór informacji. Warunkiem koniecznym powstania takiego trwałego i przekazywanego z pokolenia na pokolenie systemu komunikowania się jest istnienie społeczności, w której zachodzi potrzeba jego wytworzenia. Dla języka migowego taką społecznością stały się osoby niesłyszące, zwane także głuchymi lub głuchoniemymi. Na świecie istnieje ok. 200 różnych języków migowych.
System językowo-migowy – to połączenie znaków migowych, zaczerpniętych z klasycznego języka migowego, i gramatyki języka ojczystego. Znaków migowych używa się w szyku gramatycznym języka ojczystego, dodające fakultatywnie lub obowiązkowo końcówki fleksyjne za pomocą alfabetu palcowego. W ten sposób powstaje migana odmiana ojczystego języka fonicznego, zwana językiem miganym.
Język migany występuje zawsze z językiem mówionym. Nauczanie dzieci niesłyszących, tłumaczenia telewizyjne, porozumiewanie się z niesłyszącymi dwujęzycznymi, to miejsca gdzie jest wykorzystywana ta sztucznie utworzona odmiana języka. Według propagatorów tej metody porozumiewania się z niesłyszącymi zapewnia ona równoległy przekaz języka w formie mówionej i miganej.
Wspólną cechą języków migowych, w odróżnieniu od języków dźwiękowych, jest to, że występuje w nich więcej analogii do rzeczywistości niż w językach dźwiękowych. W tych ostatnich mamy czasem do czynienia z tzw. onomatopejami, kiedy forma wyrazu naśladuje jego treść, np. w wyrazach szum, świst czy trzask. Z oczywistych względów jest ich bardzo niewiele. W językach migowych natomiast dość często pojawiają się znaki migowe naśladujące kształt określanego przedmiotu lub ruch, wykonywany przy określonej czynności. Znaki takie stanowią przeciętnie ok. 1/3 liczby wszystkich znaków danego języka migowego, dzięki czemu języki migowe różnych krajów są do siebie podobne w przybliżeniu tak, jak języki jednej rodziny, np. polski, słowacki i ukraiński. Pozwala to na łatwiejsze nawiązywanie ze sobą kontaktów przez osoby niesłyszące z różnych krajów, posługujące się swoimi językami migowymi.Aby system językowo-migowy mógł prawidłowo funkcjonować bardzo ważna jest synchronizacja mówionych i miganych elementów wypowiedzi.
W ramach systemu językowego-migowego istnieją dwa warianty: pełny i użytkowy (uproszczony). Każdy z nich me swego rodzaju wady i zalety, jednak to co jest dla nich wspólne to całkowita zgodność z zasadami gramatycznymi języka polskiego oraz tożsamość tekstów przekazywanych równolegle językiem mówionym i miganym.
/MaS/
.jpg "Remont zabytkowego spichlerza chłopskiego w Raciborzu zakończony")
