Bolesław, 27 i 28 sierpnia, stanie się gospodarzem tegorocznych dożynek gminy Krzyżanowice. Z tej okazji zostały wydane okolicznościowe pocztówki i folder.
Wieś Bolesław położona jest na polsko – czeskim pograniczu w gminie Krzyżanowice, w powiecie raciborskim. Zajmuje 378 ha powierzchni. Usytuowana jest na południowo – wschodnim skraju Płaskowyżu Głubczyckiego. Od północy granicę wsi wyznacza rzeka Psina (Cyna), będąca do 1945 roku naturalną granicą diecezji ołomunieckiej, do której należał Bolesław. Natomiast od południa Bolesław sąsiaduje bezpośrednio z Czechami.
Slady osadnictwa w Bolesławiu sięgają epoki żelaza. Pierwsza wzmianka pisana pochodzi z roku 1377. Nazwa miejscowości Bolesław związana jest prawdopodobnie z Bolesławem Krzywoustym, który ponoć wracał traktem Golęszyców z wypraw wojennych. W dawnych czasach przebiegał tędy szlak smołowy łączący Racibórz z okolicami południowych Czech. Początkowo wieś należała do Księstwa Krnowskiego (dzisiejsze terytorium Czech), a w roku 1377 odsprzedana została Zygfrydowi z Krzanowic. W 1417 roku wioska nosi nazwę Boleslawicz, później zaś Boleslau. Bolesław od 1679 roku był własnością Lichnowskich. W 1809 roku mieszkańcy otrzymali nadanie ziemi dominalnej, a od 1853 roku stali się jej właścicielami za roczny czynsz. W roku 1864 istniało15 gospodarstw chłopskich, 9 gospodarstw zagrodniczych i 10 chałupniczych. Siedziby chłopów i zagodników dzieliła droga wiejska. Po stronie zachodniej mieszkali chłopi, a wschodniej zagrodnicy i chałupnicy. Po stronie zachodniej za gospodarstwami i stodołami powstały drogi: Zahumni (obecnie ul.Środkowa) i Zapłoci (ul. Społeczna).
Przełom wieku przyniósł dalsze zmiany urbanistyczne wsi, rozwijały się i unowocześniały gospodarstwa. W 1840 roku w miejscu zniszczonych zabudowań folwarcznych wybudowano pierwszą szkołę. Kiedy ta okazała się, za mała, w tym samym miejscu w 1898 roku wybudowano większą. Okazały budynek z cegły klinkierki jak na owe czasy był piękną wizytówką wsi i po dzień dzisiejszy służy naszym dzieciom. Bolesławianie w 1877roku w pobliżu szkoły wybudowali kościół. Jednak parafia powstała dopiero w 1916 roku, po spełnieniu wielu warunków, które pozwoliły na samodzielne jej funkcjonowanie. Przed wybudowaniem kościoła wierni odprawiali wspólne nabożeństwa w małej kapliczce. Z tego miejsca wyruszali na msze do kościoła parafialnego w Krzanowicach. Od 1710 roku Bolesław został przyłączony do parafii Piszcz (dzisiaj terytorium Czech). Kiedy jednak droga do Piszcza została zamknięta, ludność Bolesławia postanowiła sama wybudować kościół. Budowę ukończono po trzech latach, w 1877 roku, natomiast poświęcenie cmentarza odbyło się w 1883 roku.
W latach 1909-1913 bolesławianie wybudowali plebanię, spełniając jeden z warunków umożliwiających stanie się oddzielną parafią prowadzoną przez własnego proboszcza. W dniu 1 września 1916 roku przybył pierwszy proboszcz- ks. Herman Hein. Parafia liczyła wówczas 500 wiernych.
W 1932 roku kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej został powiększony, otrzymał nowy główny ołtarz św. Jadwigi. Całość świątyni zaś utrzymana jest w stylu neoromańskim.
Od początku istnienia parafii proboszczami byli: ks. Herman Hein (1916r.-1953r.) ks. Brunon Wolik (1953r.-1966r.) ks. Jan Gabryś (1966r.-1968r.) ks. Tadeusz Bęś (1968r. – 2000r.).Obecnie proboszczem parafii p.w. św. Jadwigi w Bolesławiu jest ks. Henryk Wycisk. Parafia liczy 466 wiernych
Po pierwszej wojnie światowej, w 1923 roku wieś została zelektryfikowana. Sytuacja polityczna w okresie międzywojennym nie była łatwa, dochodziło do różnych rozgrywek politycznych. Nie bez znaczenia był plebiscyt, w którym to 62 osoby opowiedziały się za przynależnością do Polski, a 358 mieszkańców za Niemcami.
W czasie drugiej wojny światowej Bolesław mocno ucierpiał w wyniku bombardowań i ostrzału artyleryjskiego. Po kapitulacji Niemiec w 1945 roku Bolesław przyłączono do Polski. Rozpoczyna się dla mieszkańców-autochtonów trudny okres repolonizacji. Nie bacząc jednak na trudności, w bardzo szybkim tempie odbudowano domy i gospodarstwa. W 1962 roku mieszkańcy sami wybrukowali drogę „Zahumni”, wykonano krytą kanalizację przy niej, w 1966 roku przykryto dywanikiem bitumicznym ulicę Główną, a w czynie społecznym wykonano kanalizację, chodniki. W latach 1970-71 również w czynie społecznym wykonano „Zapłoci”. W 1975 roku wykonano pętlę autobusową, 1977 roku położono dywaniki bitumiczne na drogach poprzecznych. Trud i pracowitość mieszkańców została doceniona.
Bolesław jako jedna z pierwszych wsi województwa opolskiego została odznaczona Odznaką Tysiąclecia. Praca i zaangażowanie społeczne nadal cechuje ludność Bolesławia. W latach osiemdziesiątych, społecznie wykonano betonowe nawierzchnie dwóch dróg-ulic Krótkiej i Nowej. W latach dziewięćdziesiątych odnowiono prawie wszystkie chodniki, poszerzono jezdnię ulicy Tworkowskiej, wykonano kanalizację ulicy Kowalowej. Z inicjatywy ówczesnego sołtysa wsi p. Hermana Fichna odrestaurowano zburzony w 1968 roku pomnik, poświęcony mieszkańcom poległym w czasie I i II wojny światowej.
W czerwcu 1987 roku rozpoczęto budowę Domu Wiejskiego, by już w sierpniu 1988 roku mogło odbyć się uroczyste otwarcie. Dom Wiejski jest siedzibą prężnie działających od wielu lat organizacji takich jak: Koło Gospodyń Wiejskich, Kółko Rolnicze, Ludowy Zespół Sportowy, Ochotnicza Straż Pożarna. W dni powszednie dobrze funkcjonuje świetlica i siłownia. Wraz ze zmianami w kraju zmienia się oblicze wsi. Lata dziewięćdziesiąte to okres, w którym wieś podłączona zostaje do sieci wodociągowej, gazociągowej i telefonicznej.
Ciekawym przykładem zabudowy w Bolesławiu są dobrze zachowane murowane domy mieszkalno – gospodarskie z II połowy XVIII i XIX wieku oraz młyn, piekarnia, spichlerze i kuźnia.
W Bolesławiu funkcjonuje przejście małego ruchu granicznego do Piszcza.
Z ważnych postaci wywodzących się z Bolesławia należałoby wspomnieć: Malarza Oswalda Malura urodzonego 9 października 1906 roku, zmarłego 29 czerwca 2003 roku w Monachium. W małej miejscowości Oberdieβen niedaleko Monachium w Niemczech znajduje się jego prywatne muzeum.
Czterech księży Stuchly wywodzących się ze wspólnych korzeni rodowych, z których szczególną postacią jest Sługa Boży ojciec salezjanin Ignacy Stuchly (14 grudnia 1869 roku – 17 stycznia 1953 roku), wieloletni propagator dzieła Don Bosko w Czechach i na Morawach.
U.P. – B.
Środowisko, jakość życia, ekologia
.jpg "Remont")
