„Nowe“ Nieboczowy są ewenementem w skali kraju, być może i Europy. Wieś, która powstała w dawnych granicach administracyjnych Syryni, jest najładniejszą i najnowocześniejszą wsią w okolicy. Mieszkańcy mają swój kościół, remizę, dom kultury, a za niedługo będzie oddane do użytku boisko z certyfikatem FIFA. Zanim jednak do tego doszło, ta mała społeczność musiała na to ciężko zapracować.
3Apacze
Nieboczowy na nowym miejscu stały się urokliwym zakątkiem naszego regionu. Nowo wybudowane, piękne domy, obejścia, cała infrastruktura stała się mekką podglądaczy. Zjeżdżają w to miejsce nie tylko okoliczni mieszkańcy, ale i ludzie, którzy lata temu nie chcieli uczestniczyć w powstawaniu nowej wsi i opuścili Nieboczowy. – Bardzo często widać przejeżdżające przez wieś samochody, które poruszają się nie szybciej niż 15km/h. Kiedyś podszedłem do takiego auta i zapytałem, czy może w czymś pomóc, na co przyjezdni odpowiedzieli mi, że nie, że tak tylko patrzą… Mówimy na nich „apacze“ – śmieje się Patryk Łyko.
Zazdrość i zawiść
Nowa wieś nie tylko budzi podziw wśród okolicznych mieszkańców. Jest gro ludzi, którzy zazdroszczą przesiedleńcom nowego dobytku. Jest to zazdrość w pejoratywnym tego słowa znaczeniu. Sołtys wsi opowiada, że często spotyka się z grupkami obcych mu osób, spacerujących po Nieboczowach i komentujących ewenement nowej wsi. Zdarzyło mu się usłyszeć, że nieboczowianie mieszkali w rozlatujących się domkach, a teraz „hacjendy“ za miliony z odszkodowań pobudowali. – Zawsze przykro się tego słucha. Kiedyś, słysząc taki komentarz, potrafiłem to celnie zripostować. Doszedłem jednak do wniosku, że to gra niewarta świeczki. Zawiść w ludziach zawsze pozostanie. My, po prostu, dalej będziemy robić swoje. Wiemy, ile wyrzeczeń, strachu i włożonej pracy kosztowało nas wybudowanie tego miejsca – mówi sołtys Szczotok. – Pracy mamy jeszcze sporo. Właśnie ukończono budowę boiska z certyfikatem FIFA. W budynku będzie szatnia, sala konferencyjna, a nawet sauna! – chwali się.
Powrót do przeszłości
Mieszkańcy przeniesionej wsi dzielą się na dwie grupy. Jedni, zamykając za sobą drzwi domu w „starych“ Nieboczowach, nigdy już nie zajrzeli i nie chcą zaglądać w te miejsce. Inni często tam wracają. Odżywają w nich na nowo wspomnienia. – Kiedyś pojechałam z tatą w to miejsce. To było już w czasie, kiedy wieś była prawie cała wyburzona. Powoli przejeżdżaliśmy samochodem po okolicach, gdzie oboje się wychowaliśmy. W tym momencie, z głośników w samochodzie rozbrzmiała piosenka śląskiego artysty Grzegorza Poloczka – „Tu, kaj życie się zaczyno“. Tata zatrzymał samochód, wysiadł i odszedł od niego w ciszy, zapalając papierosa. Pewnie po cichu, gdzieś tam, uronił łzę, tak samo jak ja. Oboje byliśmy bardzo wzruszeni. Teraz nasze życie zaczęło się na nowo. Może w innym miejscu, ale dalej w Nieboczowach – kończy, uśmiechając się, Marta Krzyżok.
„Uwierzcie, że chca tu być, chca tu żyć – tu, kaj życie sie zaczyno.
Chca popijać tamte wino – kere mi młodość przypomino.“
G.Poloczek – Tu, kaj życie się zaczyno.
Dariusz Niestroj
Środowisko, jakość życia, ekologia
Przejeżdżałem tam ostatnio, robi wrażenie.
A zbiornika jak nie było tak dalej nie ma.